Full transcript of President Benigno Aquino III SONA 2012...
Full Transcript Of SONA 2012 - President Aquino III
Transcript Of SONA 2012 - Noynoy PNoy Aquino III
The SONA 2012 Full Transcript of President Benigno PNoy Noynoy Aquino III will be embedded here right after he delivered his speech.
Whether you will use it on school projects or you just find it convenient to read than watching it, please expect us to have it here on this page.
This year's State Of the Nation Address or SONA 2012 will take place during the joint session of the 15th Congress on July 23, 2012 at the House of Representatives in Quezon City.
Meanwhile, the Quezon City Police District and other agencies were tasked to secure the Batasan compound and nearby areas in preparation to the event.
For the meantime, like this page on facebook to receive timely updates regarding the Full Transcript of SONA 2012, FB-Like button below.
Share this page to your friends too, FB-Share button below.
FULL TRANSCRIPT UPDATE:
THIRD STATE OF THE NATION ADDRESS OF
HIS EXCELLENCY BENIGNO S. AQUINO III
PRESIDENT OF THE PHILIPPINES
TO THE CONGRESS OF THE PHILIPPINES
BATASAN PAMBANSA COMPLEX, QUEZON CITY
JULY 23, 2012
Senate President Juan Ponce Enrile; Speaker Feliciano Belmonte; Bise Presidente Jejomar Binay; mga dating Pangulong Fidel Valdez Ramos at Joseph Ejercito Estrada; ang ating mga kagalang-galang na mahistrado ng Korte Suprema; mga kagalang-galang na kagawad ng kalipunang diplomatiko; mga kagalang-galang na miyembro ng Kamara de Representante at ng Senado; mga pinuno ng pamahalaang lokal; mga miyembro ng ating Gabinete; mga unipormadong kasapi ng militar at kapulisan; mga kapwa kong nagseserbisyo sa taumbayan;
At sa akin pong mga boss, magandang hapon po.
Ito po ang aking ikatlong SONA, at parang kailan lang nang nagsimula tayong mangarap. Parang kailan lang nang sabay-sabay tayong nagpasyang tahakin ang tuwid na daan. Parang kailan lang nang sinimulan nating iwaksi ang wang-wang, hindi lamang sa kalsada kundi sa sistemang panlipunan.
Dalawang taon na ang nakalipas mula nang sinabi ninyo: Sawa na kami sa korupsyon; sawa na kami sa kahirapan. Oras na upang ibalik ang isang pamahalaang tunay na kakampi ng taumbayan.
Gaya ng marami sa inyo, namulat ako sa panggigipit ng makapangyarihan. Labindalawang-taong gulang po ako nang idineklara ang Batas Militar. Bumaliktad ang aming mundo: Pitong taon at pitong buwang ipiniit ang aking ama; tatlong taong napilitang mangibang-bansa ang aking pamilya; naging saksi ako sa pagdurusa ng marami dahil sa diktadurya. Dito napanday ang aking prinsipyo: Kung may inaagrabyado't ninanakawan ng karapatan, siya ang kakampihan ko. Kung may abusado't mapang-api, siya ang lalabanan ko. Kung may makita akong mali sa sistema, tungkulin kong itama ito.
Matagal nang tapos ang Batas Militar. Tinanong tayo: "Kung hindi tayo, sino pa?" at "Kung hindi ngayon, kailan pa?" Ang nagkakaisang tugon natin: tayo at ngayon na. Ang demokrasyang ninakaw gamit ang paniniil at karahasan, nabawi na natin sa mapayapang paraan; matagumpay nating pinag-alab ang liwanag mula sa pinakamadilim na kabanata ng ating kasaysayan.
Ngunit huwag po nating kalimutan ang pinag-ugatan ng Batas Militar: Kinasangkapan ng diktador ang Saligang Batas upang manatili sa kapangyarihan. At hanggang ngayon, tuloy pa rin ang banggaan sa pagitan ng gusto ng sistemang parehas, laban sa mga nagnanais magpatuloy ng panlalamang.
Mula sa unang araw ng ating panunungkulan, walang ibang sumalubong sa atin kundi ang mga bangungot ng nawalang dekada.
Nariyan po ang kaso ng North Rail. Pagkamahal-mahal na nga nito, matapos ulitin ang negosasyon, nagmahal pa lalo. Sa kabila nito, binawasan ang benepisyo. Ang labingsiyam na trainsets naging tatlo, at ang mga stasyon, mula lima naging dalawa. Ang masaklap po, pinapabayaran na sa atin ang utang nito, now na.
Nariyan ang walang pakundangang bonus sa ilang GOCC, sa kabila ng pagkalugi ng kanilang mga ahensya. Nariyan ang isang bilyong pisong pinasingaw ng PAGCOR para sa kape. Nariyan ang sistemang pamamahala sa PNP na isinantabi ang pangangailangan sa armas ng 45 percent ng kapulisan, para lang kumita mula sa lumang helicopter na binili sa presyong brand new.
Wala na ngang iniwang panggastos, patung-patong at sabay-sabay pa ang mga utang na kailangang bayaran na. Mahaba ang iniwang listahan na tungkulin nating punan: Ang 66,800 na backlog sa classroom, na nagkakahalaga ng tinatayang 53.44 billion pesos; ang 2,573,212 na backlog sa mga upuan, na nagkakahalaga naman ng 2.31 billion pesos. Nang dumating tayo, may halos tatlumpu't anim na milyong Pilipinong hindi pa miyembro ng PhilHealth. Ang kailangan para makasali sila: maaaring umabot sa 42 billion pesos. Idagdag pa po natin sa lahat ng iyan ang 103 billion pesos na kailangan para sa modernisasyon ng Hukbong Sandatahan. Sa harap ng lahat ng ito, ang iniwan sa ating pondo na malaya nating magagamit: 6.5 percent ng kabuuang budget para sa natitirang anim na buwan ng 2010. Para po tayong boksingerong isinabak sa laban nang nakagapos na nga ang mga kamay at paa, nakapiring pa ang mga mata, at kakampi pa ng kalaban ang referee at ang mga judge.
Kaya nga sa unang tatlong buwan ng aming panunungkulan, inaabangan namin ang pagdating ng Linggo para maidulog sa Panginoon ang mga bangungot na humarap sa amin. Inasahan naming mangangailangan ng di bababa sa dalawang taon bago magkaroon ng makabuluhang pagbabago. Bibigyan kaya tayo ng sapat na pag-unawa ng taumbayan?
Subalit kung may isang bagay mang nakatatak na sa ating lahi, at makailang ulit na nating pinatunayan sa buong mundo: Walang hindi makakaya ang nagkakaisang Pilipino. Nangarap po tayo ng pagbabago; nakamit natin ang pagbabago; at ngayon, karaniwan na ito.
Ang kalsadang pinondohan ninyo ay tuwid, patag, at walang bukol; ang tanging tongpats ay aspalto o semento. Karaniwan na ito.
Ang sitwasyon kung paparating ang bagyo: nakaabang na ang relief, at hindi ang tao ang nag-aabang ng relief. Nag-aabang na ring umalalay ang rescue services sa taumbayan, at hindi tayo-tayo lang din ang sumasaklolo sa isa't isa. Karaniwan na ito.
Ang wang-wang sa lansangan, galing na lang sa pulis, ambulansya, o bumbero-- hindi sa opisyal ng gobyerno. Karaniwan na ito. Ang gobyernong dating nang-aabuso, ngayon, tunay na kakampi na ng Pilipino.
Nagpatupad po tayo ng reporma: tinanggal ang gastusing hindi kailangan, hinabol ang mga tiwali, at ipinakita sa mundong open for business under new management na ang Pilipinas.
Ang dating sick man of Asia, ngayon, punung-puno na ng sigla. Nang nagkaroon tayo ng positive credit rating action, ang sabi ng iba, tsamba. Ngayong walo na, tsamba pa rin kaya? Sa Philippine Stock Exchange index, nang una nating nahigitan ang 4,000, may mga nagduda. Ngayon, sa dami ng all-time high, pati economic managers, nahirapan yata sa pagbilang: nakaka-apatnapu't apat na pala tayo, at bihira nang bumaba sa 5,000 ang index. Nitong first quarter ng 2012, ang GDP growth natin, 6.4 percent; milya-milya ang layo niyan sa mga prediksyon, at pinakamataas sa buong Southeast Asian region; pangalawa po ito sa Asya, sunod sa China. Kung dati tayo ang laging nangungutang, ngayon, hindi po birong tayo na ang nagpapautang. Dati, namamalimos tayo ng investments; ngayon, sila ang dumadagsa. Ang mga kumpanyang Hapon, ang sabi ay, "Baka gusto n'yo kaming silipin. Hindi nga kami ang pinakamura, pero una naman kami sa teknolohiya." Pati pinuno ng isang bangko sa Inglatera, nakikiusap maisali sa pila.
Sa bawat sulok ng mundo, nagpapakita ng paghanga ang mga komentarista. Ayon sa Bloomberg Business Week, "Keep an eye on the Philippines." Ang Foreign Policy Magazine, pati isa sa mga pinuno ng ASEAN 100, nagsabing maaari daw tayong maging "Asia's Next Tiger." Sabi ni Ruchir Sharma, pinuno ng Emerging Market Equities and Global Macro ng Morgan Stanley,
"The Philippines is no longer a joke." At mukha naman pong hindi siya nambobola, dahil tinatayang isang bilyong dolyar ang ipinasok ng kanyang kumpanya sa ating bansa. Sana nga po, ang kaliwa't kanang paghanga ng taga-ibang bansa, masundan na ng lokal na tagapagbalita.
Sinisiguro po nating umaabot ang kaunlaran sa mas nakararami. Alalahanin po natin: Nang mag-umpisa tayo, may 760,357 na kabahayang benepisyaryo ang Pantawid Pamilyang Pilipino Program. Tinarget natin itong paabutin sa 3.1 million sa loob ng dalawang taon. Pebrero pa lang po ng taong ito, naiparehistro na ang ikatlong milyong kabahayang benepisyaryo ng Pantawid Pamilya. Sa susunod na taon naman, palalawakin pa natin ang sakop nito sa 3.8 million; limang beses po ang laki niyan sa dinatnan natin.
Pangmatagalan po ang impact ng proyektong ito. Hindi pa kumpleto ang mga pag-aaral, pero ngayon pa lang, maganda na ang ipinapakita ng numero. Base sa listahan ng DSWD: May 1,672,977 na mga inang regular nang nagpapacheck-up. 1,672,814 na mga batang napabakunahan laban sa diarrhea, polio, tigdas at iba pa. 4.57 million na estudyanteng hindi na napipilitang mag-absent dahil sa kahirapan.
Sa kalusugan naman po: Nang dumating tayo, animnapu't dalawang porsiyento lamang ng mga Pilipino ang naka-enrol sa PhilHealth. Ang masaklap, hindi pa masiguro kung lahat sila ay kabilang sa mga totoong nangangailangan ng kalinga ng estado, o buwenas lang na malapit sa politiko. Ngayon po, 85 percent ng lahat ng mamamayan, miyembro na nito. Ang ibig pong sabihin, 23.31 million na Pilipino ang naidagdag sa mga saklaw ng Philhealth mula nang bigyan tayo ng mandato.
Ang maganda pa rito: ang 5.2 million na pinakamahirap na kabahayang tinukoy ng ating National Household Targeting System, buong-buo at walang-bayad nang makikinabang sa benepisyo ng PhilHealth. Dahil sa No Balance Billing policy ng Department of Health, ang lunas para sa dengue, pneumonia, asthma, katarata, gayundin ang pagpapagamot sa mga catastrophic disease tulad ng breast cancer, prostate cancer, at acute leukemia, makukuha na nang libre ng mga pinakamahirap nating kababayan.
Ito po ang proseso ng pagpapagamot para sa kanila: Papasok ka sa alinmang ospital ng gobyerno. Ipapakita mo ang iyong PhilHealth card. Magpapagamot ka. At uuwi kang maginhawa nang walang inilalabas ni isang kusing.
Sabi nga po sa isa sa mga briefing na dinaluhan natin, apat sa sampung Pilipino, hindi man lamang nakakakita ng health professional sa tanang buhay nila. Sa iba po, mas malaki pa: may nagsasabing anim sa bawat sampung Pilipino ang pumapanaw nang malayo sa kalinga ng health professional. Anuman ang ating pagbatayan, hindi po maikakaila: nakakabahala ang bilang ng mga Pilipinong hindi naaabot ng serbisyong pangkalusugan ng pamahalaan. Tinutugunan na po natin ito. Mula sa sampung libo noong dumating tayo, umabot na sa 30,801 ang mga nurse at midwife na ating nai-deploy sa ilalim ng RNHeals Program. Idagdag pa po natin sa kanila ang mahigit labing-isang libong Community Health Teams na nagsisilbing tulay upang higit na mapatibay ang ugnayan ng mga doktor at nurse sa komunidad.
At kung dati tutungo lamang ang mga nurse kung saan makursunadahan, ngayon, dahil sa tamang targeting, kung saan sila kailangan, doon sila ipinapadala: sa mga lugar na matagal nang naiwan sa laylayan ng lipunan. Ipinadala po ang ating mga health professional sa 1,021 na pook na saklaw ng Pantawid Pamilya, at sa 609 na pinakamahihirap na lungsod at munisipyo, ayon sa pag-aaral ng National Anti-Poverty Commission.
Dalawang problema po ang natutugunan nito: bukod sa nagkakatrabaho at nabibigyan ng work experience ang libu-libong nurse at midwife na dati ay walang mapaglaanan ng kanilang kaalaman, nagiging abot-kamay din ang de-kalidad na kalinga para sa milyun-milyon nating kababayan.
Subalit hindi po tayo makukuntento rito, dahil ang hangad natin: kalusugang pangkalahatan. Nagsisimula ito, hindi sa mga pagamutan, kundi sa loob mismo ng kanya-kanya nating tahanan. Ibayong kaalaman, bakuna, at check-up ang kailangan upang mailayo tayo sa karamdaman. Dagdag pa po diyan ang pagsisikap nating iwasan ang mga sakit na puwede namang iwasan.
Halimbawa: Nabanggit ko ang mosquito traps kontra dengue noong nakaraang taon. Maaga pa para sabihing siguradong-sigurado na tayo, pero nakaka-engganyo po ang mga paunang resulta nito.
Sinubok natin ang bisa ng mosquito traps sa mga lugar kung saan naitala ang pinakamataas na insidente ng dengue. Sa buong probinsya ng Bukidnon noong 2010, may 1,216 na kaso. Nang inilagay ang mga mosquito trap noong 2011: bumaba ito sa tatlumpu't pito; 97 percent reduction po ito. Sa bayan ng Ballesteros at Claveria sa Cagayan, may 228 na kaso ng dengue noong 2010. Pagdating ng 2011, walo na lang ang naitala. Sa Catarman, Northern Samar: 434 na kaso ng dengue noong 2010, naging apat na lang noong 2011.
Panimulang pag-aaral pa lamang po ito. Pero ngayon pa lang, marapat na yata nating pasalamatan sina Secretary Ike Ona ng DOH at Secretary Mario Montejo ng DOST, para naman ganahan silang lalong magsaliksik at mag-ugnayan.
Marami pa po tayong kailangang solusyonan. Nakakabahala ang mataas pa ring maternal mortality ratio ng bansa. Kaya nga po gumagawa tayo ng mga hakbang upang tugunan ang pangangailangan sa kalusugan ng kababaihan. Nais din nating makamit ang Universal Health Care, at magkaroon ng sapat na kagamitan, pasilidad, at tauhan ang ating mga institusyong pangkalusugan.
Sa pagtugon natin sa mga ito, malaki ang maiaambag ng Sin Tax Bill. Maipasa na po sana ito sa lalong madaling panahon. Mababawasan na ang bisyo, madadagdagan pa ang pondo para sa kalusugan.
Ano naman kaya ang sasalubong sa kabataan pagpasok sa paaralan? Sa lilim ng puno pa rin kaya sila unang matututo ng abakada? Nakasalampak pa rin kaya sila sa sahig habang nakikipag-agawan ng textbook sa kaklase nila?
Matibay po ang pananalig natin kay Secretary Luistro: Bago matapos ang susunod na taon, ubos na ang minana nating 66,800 na kakulangan sa silid-aralan. Ang minana po nating 2,573,212 na backlog sa upuan, tuluyan na rin nating matutugunan bago matapos ang 2012. Sa taon din pong ito, masisimot na rin ang 61.7 million na backlog sa textbook upang maabot na, sa wakas, ang one is to one ratio ng aklat sa mag-aaral. Sana nga po, ngayong paubos na ang backlog sa edukasyon, sikapin nating huwag uling magka-backlog dahil sa dami ng estudyante. Sa tingin ko po, Responsible Parenthood ang sagot dito.
At para naman po hindi mapag-iwanan ang ating mga State Universities and Colleges, mayroon tayong panukalang 43.61 percent na pag-angat sa kanilang budget para sa susunod na taon. Paalala lang po: lahat ng ginagawa natin, may direksyon; may kaakibat na kondisyon ang dagdag-budget na ito. Kailangang ipatupad ang napagkasunduang SUC Reform Roadmap ng CHED, upang siguruhing de-kalidad ang magiging produkto ng mga pamantasang pinopondohan ng estado. Kung mataas ang grado ninyo sa assignment na ito, asahan ninyong dodoblehin din namin ang kayod para matugunan ang mga natitirang pangangailangan ninyo.
Panay addition po ang nagaganap sa ating budget sa edukasyon. Isipin po ninyo: ang budget ng DepEd na ipinamana sa atin noong 2010, 177 billion pesos. Ang panukala natin para sa 2013: 292.7 billion pesos. Noong 2010, 21.03 billion pesos ang budget para sa SUCs. Taunan po iyang dinagdagan upang umabot na sa 37.13 billion pesos na panukala natin para sa 2013. Sa kabila nito, ngayon pa lang, may nagpaplano nang magcutting-classes para mag-piket sa Mendiola. Ganito po kasimple: ang 292.7 ay mas malaki sa 177, at ang 37.13 ay mas malaki sa 21.03. Kaya kung may magsabi pa ring binawasan natin ang budget ng edukasyon, kukumbinsihin na lang namin ang inyong mga paaralan na maghandog ng remedial math class para sa inyo. At pakiusap po, pasukan naman ninyo.
Nang maupo tayo, at masimulan ang makabuluhang reporma, minaliit ng ilan ang pagpapakitang-gilas ng pamahalaan. Kundi raw buwenas, ningas-kugon lang itong mauupos rin paglaon. May ilan pa rin pong ayaw magretiro sa paghahasik ng negatibismo; silang mga tikom ang bibig sa good news, at ginawang industriya ang kritisismo.
Kung may problema kayo na bago matapos ang taon, bawat bata ay may sarili nang upuan at aklat, tingnan ninyo sila, mata sa mata, at sabihin ninyong: "Ayaw kong makapag-aral ka."
Kung masama ang loob ninyo na ang 5.2 million na pinakamahihirap na kabahayang Pilipino ay maaari nang pumasok sa ospital nang hindi iniintindi ang gastos sa pagpapagamot, tingnan ninyo sila, mata sa mata, at sabihin ninyong: "Ayaw kong gumaling ka."
Kung nagagalit kayo na may tatlong milyong pamilyang Pilipino nang tumutungo sa katuparan ng kanilang mga pangarap dahil sa Pantawid Pamilya, tingnan ninyo sila, mata sa mata, at sabihin ninyong: "Ibabalik ko kayo sa kawalan ng pag-asa."
Tapos na ang panahon kung kailan choice lang ng makapangyarihan ang mahalaga. Halimbawa, ang dating namumuno sa TESDA, nagpamudmod ng mga scholarship voucher; ang problema, wala palang nakalaang pondo para rito. Natural, tatalbog ang voucher. Ang napala: 2.4 billion pesos ang sinisingil ng mahigit isanlibong eskwelahan mula sa pamahalaan. Nagpapogi ang isang tao't isang administrasyon; sambayanang Pilipino naman ang pinagbabayad ngayon.
Pumasok si Secretary Joel Villanueva; hindi siya nagpasindak sa tila imposibleng pagbabagong dapat ipatupad sa kanyang ahensya. Sa kabila ng malaking utang na minana ng TESDA, 434,676 na indibidwal pa rin ang kanilang hinasa sa ilalim ng Training for Work Scholarship Program. Kongkretong tagumpay din po ang hatid ng TESDA Specialista Technopreneurship Program. Biruin po ninyo: Bawat isa sa 5,240 na sertipikadong Specialistas, kumikita na ngayon ng 562 pesos kada araw o 11,240 pesos kada buwan. Mas malaki po ito sa minimum wage.
Mula sa pagka-sanggol, hanggang sa pagkabinata, gumagana na ang sistema para sa mamamayan. Sinisiguro nating manganganak ng trabaho ang pagsigla ng ating ekonomiya.
Alalahanin po natin: para tumabla lang, kailangang makalikha ng isang milyong bagong trabaho para sa mga new entrants kada taon. Ang nalikha po natin sa loob ng dalawang taon: halos 3.1 million na bagong trabaho.
Ito po ang dahilan kung bakit pababa nang pababa ang unemployment rate sa bansa. Nang dumating tayo, eight percent ang unemployment rate. Naging 7.2 ito noong Abril ng 2011, at bumaba pa lalo sa 6.9 ngayong taon. Di ba makatwirang mangarap na balang araw, bawat Pilipinong handang magbanat ng buto, may mapapasukang trabaho?
Tingnan na lamang po natin ang BPO sector. Noong taong 2000, limanlibo katao lang ang nae-empleyo sa industriyang ito. Fast forward po tayo: 638,000 katao na ang nabibigyang trabaho ng mga BPO, at labing-isang bilyong dolyar ang ipinasok nito sa ating ekonomiya noong 2011. Ang projection nga po, pagdating ng 2016, 25 billion dollars na ang maipapasok nito, at makakapag-empleyo na ng 1.3 million na Pilipino. Hindi pa po kasama rito ang tinatayang aabot sa 3.2 million na mga taxi driver, barista, mga sari-sari store, karinderya, at marami pang ibang makikinabang sa mga indirect jobs na malilikha dahil sa BPO industry.
Malaking bahagi din po ng ating job generation strategy ang pagpapatayo ng sapat na imprastruktura. Sa mga nakapagbakasyon na sa Boracay, nakita na naman ninyo ang bagong-binyag nating terminal sa Caticlan. Nakalatag na rin po ang plano upang palawakin ang runway nito.
Magkakaroon pa po ng mga kapatid iyan: bago matapos ang aking termino, nakatayo na ang New Bohol Airport sa Panglao, New Legaspi Airport sa Daraga, at Laguindingan Airport sa Misamis Oriental. Ia-upgrade na rin po natin ang ating international airports sa Mactan, Puerto Princesa, at Tacloban. Dagdag pa po diyan ang pagpapaganda ng mga airport sa Butuan, Cotabato, Dipolog, Pagadian, Tawi-Tawi, Southern Leyte, at San Vicente sa Palawan.
Pang-apat na Pangulo na po akong sasalo sa problema ng NAIA 3. Hindi lang po eroplano ang nag-take-off at nag-landing dito: maging mga problema't anomalya, lumapag din. Nagbitiw na po ng salita si Secretary Mar Roxas: bago tayo magkita sa susunod na SONA, maisasaayos na ang mga structural defects na minana natin sa NAIA 3.
Nitong Hunyo po, nagsimula na ring umusad ang proseso para sa LRT Line 1 Cavite Extension project, na magpapaluwag ng trapik sa Las Piñas, Parañaque, at Cavite. Dagdag pa diyan, para lalong mapaluwag ang traffic sa Kamaynilaan at mapabilis ang pagtawid mula North Luzon hanggang South Luzon Expressway, magkakaroon ng dalawang elevated NLEX-SLEX connector. Matatapos po ang mga ito sa 2015. Magiging 1 hour and 40 minutes na lang ang biyaheng Clark papuntang Calamba oras na makumpleto ang mga ito. Bago tayo bumaba sa puwesto, nakatayo na rin ang mga de-kalidad na terminal sa Taguig, Quezon City, at Parañaque na paparadahan ng bus biyaheng probinsya, upang hindi na sila makisiksik sa EDSA.
Nagbago na po ang takbo ng usapan tungkol sa ahensyang dati'y itinuturing na pugad ng kapalpakan. Naalala ko po dati: Kapag tag-ulan at umapaw ang Tarlac River, nalulunod ang MacArthur Highway. Tutunawin nito ang aspalto; magbabaku-bako ang kalsada hanggang sa tuluyan na nga itong mawala. Bilang kinatawan ng aking distrito, inireklamo ko po ito. Ang tugon ng DPWH: alam namin ang problema, alam namin ang solusyon, pero wala kaming pera. Kinailangan ko pang makiusap sa aking mga barangay: "Kung hindi natin ito uunahin, walang gagawa nito, at tayo rin ang mapeperhuwisyo." Dati, panay ang "hoy gising!" sa gobyerno, bakit wala daw kasing ginagawa. Ngayon ang reklamo, "sobra namang trapik, ang dami kasing ginagawa." Paalala lang din po: naisasaayos natin ang mga kalsadang ito nang hindi nagtataas ng buwis.
Bubuo tayo ng mga daanan, hindi ayon sa kickback o kursonada, pero ayon sa isang malinaw na sistema. Dahil hindi na bara-bara ang paglalagak natin ng pondo para sa mga proyekto, hindi na ito mapapako sa plano, totoong kalsada na ang pakikinabangan ng Pilipino. Nang maupo po tayo sa puwesto, 7,239 kilometers sa ating national road network ang hindi pa naisasaayos. 1,569 kilometers na nito ang naipaayos natin sa ilalim ng pamamahala ni Secretary Babes Singson; sa 2012 – 2,275 kilometers pa ang maidadagdag na natapos. Pati po ang mga kalsada at kurbadang mapanganib, tinutukoy at inaayos na gamit ang teknolohiya. Taun-taon po nating bubunuin ito, upang bago matapos ang aking termino, bawat pulgada ng ating national road network, maayos na.
Hindi lang kalsada, kundi pati sistema, isinasaayos sa DPWH. Dahil sa pagsunod sa tamang proseso ng bidding at procurement, 10.6 billion pesos na ang natipid ng kanilang ahensya mula 2011 hanggang nitong Hunyo. Maging mga kontratista, batid ang positibong bunga ng reporma sa DPWH. Sabi nga ng nila, "ang top 40 na kontratista, fully booked na."
Sana po hindi maantala ang pagpapatayo natin ng iba pang imprastraktura para hindi rin mapurnada ang paglago ng ibang industriya.
Kaakibat ng pagpapaunlad ng imprastruktura ang paglago ng turismo. Isipin po ninyo: Noong 2001, ang tourist arrivals sa ating bansa, 1.8 million. Nang dumating po tayo noong 2010, naglalaro ito sa 3.1 million. Mantakin po ninyo: sa hinaba-haba ng kanilang administrasyon, ang naidagdag nilang tourist arrivals, 1.3 million lamang; may ambag pa kaming kalahating taon diyan. Tayo naman po, Hunyo pa lang ng 2012-- 2.1 million na turista na ang napalapag. Mas marami pang dadagsa sa peak season bago matapos ang taon, kaya hindi ako nagdududang maaabot natin ang quota na 4.6 million na turista para sa 2012. Ibig sabihin: 1.5 million na turista ang ating maidadagdag. Samakatuwid, sa dalawang taon, mas malaki ang magiging paglago ng ating tourist arrivals, kumpara sa naidagdag ng pinalitan natin sa loob ng siyam na taon. Hindi po tayo nagtataas ng bangko; nagsasabi lang po tayo ng totoo.
Pero hindi nakuntento rito si Secretary Mon Jimenez. Sabi niya, kung sa Malaysia may bumisitang 24.7 million na turista noong 2011, at kung sa Thailand naman tinatayang 17 million, sa dinami-rami ng magagandang tanawin sa ating bansa, hindi naman siguro suntok sa buwan kung mangarap tayong pagdating ng 2016, sampung milyong turista na ang bibisita sa Pilipinas kada taon. Kung patuloy na magkakaisa ang sambayanang Pilipino, gaya ng ipinamalas natin nang hirangin ang Puerto Princesa Underground River bilang isa sa New Seven Wonders of Nature, walang dudang makakamtan natin ito. Ang pahayag nga po natin sa daigdig: "It's more fun in the Philippines." Kahit wala pang isang taon sa puwesto si Secretary Mon Jimenez, nagagapas na natin ang positibong bunga ng ating mga naipunlang reporma. Masasabi nga po nating pagdating sa turismo, "It's really more fun-- to have Secretary Mon Jimenez."
Kung paglago po ang usapan, nasa tuktok ng listahan ang agrikultura. Kayod-kalabaw po si Secretary Alcala upang makapaghatid ng mabubuting balita. Dati, para bang ang pinapalago ng mga namumuno sa DA ay ang utang ng NFA. 12 billion pesos ang minana nilang utang; ang ipinamana naman nila sa atin, 177 billion pesos.
Hindi po ba’t noon, pinaniwala tayo na 1.3 million metric tons ang kakulangan sa bigas, at para tugunan ito, di bababa sa 2 million metric tons ang kanilang inangkat. Parang unlimited rice sila kung maka-order ng bigas, pero dahil sobra-sobra, nabubulok lang naman ito sa mga bodega. Ang 1.3 million metric tons, unang taon pa lang, napababa na natin sa 860,000 metric tons. Ngayong taon, 500,000 na lang, kasama pa ang buffer sakaling abutin tayo ng bagyo. Huwag lang po tayong pagsungitan ng panahon, harinawa, sa susunod na taon ay puwede na tayong mag-export ng bigas.
Ang sabi po ni Secretary Alcala: ang susi dito, makatotohanang programa sa irigasyon, at masigasig na implementasyon ng certified seeds program. Ang masakit po, hindi bagong kaalaman ito; hindi lang ipinapatupad. Kung dati pa sila nagtrabaho nang matino, nasaan na kaya tayo ngayon?
Tingnan rin po natin ang industriya ng niyog. Ang cocowater na dati tinatapon lang, ngayon, napapakinabangan na ng magsasaka. Noong 2009-- 483,862 liters ng cocowater ang iniluwas natin. Umangat po ito ng 1,807,583 liters noong 2010. Huwag po kayong magugulat: noong 2011-- 16,756,498 liters ng cocowater ang inexport ng Pilipinas. Ang coco coir naman, kung dati walang pumapansin, ngayon may shortage na dahil pinapakyaw ng mga exporter. Hindi natin sasayangin ang pagkakataong ito: bibili pa tayo ng mga bagong makinang magpoproseso ng bunot para makuha ang mga hibla. Sa susunod na taon, lalo nating mapapakinabangan ang industriya ng niyog: Naglaan na tayo ng 1.75 billion pesos upang mamuhunan at palaguin ito.
Sinimulan po ng aking ina ang Comprehensive Agrarian Reform Program. Nararapat lamang na matapos ang programang ito sa panahon ng aking panunungkulan.
Isinasaayos na po ang sistema upang mapabilis ang pagpapatupad ng repormang agraryo. Ginagawa ng pamahalaan ang lahat ng hakbang upang maipamahagi sa ating mga magsasaka ang mga lupaing diniligan at pinagyaman ng kanilang pawis. Subalit mayroon pa rin pong ayaw paawat sa pagtatanim ng mga balakid. Ang tugon ko sa kanila: susunod tayo sa batas. Ang atas ng batas, ang atas ng taumbayan, at ang atas ko: Bago ako bumaba sa puwesto, naipamigay na dapat ang lahat ng lupaing sakop ng CARP.
Liwanagin naman po natin ang nangyayari sa sektor ng enerhiya. Mantakin po ninyo: Dati, umabot lang ang kawad ng kuryente sa barangay hall, energized na raw ang buong barangay. Kaya ganun-ganun na lang kung ipagmalaki nilang 99.98 percent na raw ng mga barangay sa bansa ang may kuryente. Pati ba naman sa serbisyong dapat ay matagal nang napapakinabangan ng Pilipino, nagkakagulangan pa? Kaya nga po, para subukan ang kakayahan ng DOE at NEA, naglaan tayo ng 1.3 billion pesos para pailawan ang unang tinarget na 1,300 sitios, sa presyong isang milyong piso bawat isa. Nang matapos sila, ang napailawan sa inilaan nating pondo: 1,520 sitios, at gumastos lamang sila ng 814 million pesos. Nagawa nila ito sa loob lamang ng tatlong buwan, na dati’y inaabot ng dalawang taon. Kay Secretary Rene Almendras, bilib talaga ako sa iyo; parang hindi ka nauubusan ng enerhiya. Sa paghahatid-serbisyo, hindi ka lang eveready, nagmistulang energizer bunny ka pa – you keep on going, and going, and going.
Nangingibabaw na nga po ang liwanag sa ating bayan – liwanag na nagsiwalat sa krimeng nagaganap sa madidilim na sulok ng lipunan. Ang pinagsisikapang kitain ng Pilipino, hindi na magagantso. Patuloy po ang pagbaba ng crime volume sa buong bansa. Ang mahigit limandaan libong krimen na naitala noong 2009, mahigit kalahati po ang nabawas: 246,958 na lamang iyan nitong 2011. Dagdag pa rito: ang dating dalawanlibo't dalawandaang kaso ng carnapping noong 2010, lampas kalahati rin ang ibinaba: 966 na lang po iyan pagdating ng 2011.
Ito nga po sana ang dalhin ng ating mga headline. Hindi po natin sinasabing wala nang krimeng nagaganap, pero palagay ko naman po, wala dapat magalit na nangalahati na ito. Si Raymond Dominguez na matagal nang labas-masok sa kulungan, hindi ba't sa loob lamang ng mahigit isang taon, nasentensyahan at naipakulong na? Ang dalawa pa niyang kapatid ay sinampahan na rin natin ng kaso at kasalukuyan na ring nakabilanggo. May dalawang suspect sa bus bombing sa Makati noong nakaraang taon, ang isa po’y pumanaw na; yung isa, humihimas na ng rehas. Kakosa niya ang mahigit sampung libong sangkot sa ilegal na droga na inaresto ng PDEA nitong 2011.
Alam po nating hindi araw-araw ang laban ni Pacman, at hindi puwedeng iasa dito ang pagbaba ng krimen. Kaya nga po pinalalakas natin ang puwersa ng kapulisan. Di po ba, nang dumating tayo, apatnapu’t limang porsyento ng ating kapulisan ang walang baril at umaasa sa anting-anting habang tumutugis ng masasamang-loob? Meron pong nanalo na po sa bidding, tinitiyak na lamang nating de-kalidad ang kanilang mga produkto. Pagkatapos ng proseso, maipagkakaloob na ang 74,600 na baril na magagamit nila upang ipagtanggol at alagaan ang bayan, lipunan, at sarili.
Dumako naman po tayo sa usapin ng pambansang tanggulan. May mga nagsabi nga po na ang ating Air Force, all air, at no force. Imbes na alagaan ng estado, para bang sinasadyang ilagay sa alanganin ang ating mga sundalo. Hindi po tayo makakapayag na manatiling ganito.
Makalipas nga lang po ang isang taon at pitong buwan, nakapaglaan na tayo ng mahigit dalawampu’t walong bilyong piso para sa AFP Modernization Program. Aabutan na nito ang tatlumpu’t tatlong bilyong pisong pondo na ipinagkaloob sa nasabing programa sa nakalipas na labinlimang taon. Bumubuwelo pa lang po tayo sa lagay na iyan: kapag naipasa na ang panukala nating AFP modernization bill sa Kongreso, makakapaglaan tayo ng pitumpu’t limang bilyong piso para sa susunod na limang taon.
Kasado na rin po ang tatlumpung milyong dolyar na pondong kaloob ng Estados Unidos para sa Defense Capability Upgrade and Sustainment of Equipment Program ng AFP. Bukod pa po ito sa tulong nila upang pahusayin pa ang pagmanman sa ating mga baybayin sa ilalim ng itatayong Coast Watch Center ng Pilipinas.
Nagka-canvass na rin po ang Sandatahang Lakas ng mga kagamitan tulad ng mga kanyon, personnel carrier, at frigate. Hindi magtatagal, dadaong na ang karelyebo ng BRP Gregorio del Pilar sa ating pampang. Sa Enero, aangkla na po sa Pilipinas ang BRP Ramon Alcaraz, ang pangalawa nating Hamilton class cutter. ‘Di na po bangkang papel ang ating ipapalaot; ngayon, mga hi-tech at de-kalidad na barko na ang tatanod sa 36,000 kilometers nating coastline.
]Mainam na rin po siguro kung maglinis-linis na ng mga hangar ang ating Sandatahang Lakas, dahil darating na ang mga kagamitang lalong magpapatikas sa ating tanggulan. Sa wakas, may katuwang na po ang kaisa-isa nating C-130 na tatlumpu't anim na taon nang rumoronda sa himpapawid: dalawa pang C-130 ang magiging operational ulit. Bago matapos ang taong ito, inaasahan nating mai-dedeliver na ang binili nating dalawampu't isang refurbished UH-1H Helicopter, apat na combat utility helicopters, mga radyo at iba't ibang communication equipment, rifles, mortars, mobile diagnostic laboratories, kasama pa ang bullet station assembly para sa arsenal. Pagdating naman po ng 2013, lalapag na ang sampung attack helicopters, dalawang naval helicopters, dalawang light lift aircraft, isang frigate, at mga force protection equipment.
At hindi lang po natin sa armas ipinaparamdam ang pagkalinga sa ating pulis at kasundaluhan. Nabawasan na rin po ang mga pasanin nila sa pamumuhay dahil sa mahigit dalawampu't dalawang libong bahay ang naipatayo na sa ilalim ng AFP-PNP housing program.
Hindi po ito tungkol sa pakikipag-girian o pakikipagmatigasan. Hindi ito tungkol sa pagsisiga-sigaan. Tungkol ito sa pagkamit ng kapayapaan. Tungkol ito sa kakayahan nating ipagtanggol ang ating sarili-- isang bagay na kaytagal nating inisip na imposible. Tungkol po ito sa buhay ng isang sundalong araw-araw sumasabak sa peligro; tungkol ito sa pamilya niyang nag-aabang na makabalik siyang ligtas, ano man ang kanyang makaharap.
Hayaan nating makapagasabi ang mag nakikinabang sa bepisyo nila.
At ngayon ngang inaaruga na sila ng taumbayan, lalo namang ginaganahan ang ating kasundaluhan na makamtan ang kapayapaan. Tagumpay pong maituturing ang dalawandaan at tatlong rebeldeng sumuko at nagbabalik-loob na sa lipunan, at ang 1,772 na bandidong nawakasan na ang karahasan. Halimbawa po ang kilabot na teroristang si Doctor Abu, na hindi na makakapaghasik ng lagim. Nagpupugay rin po tayo sa panunumbalik ng katahimikan sa mga lugar na matagal nang biningi ng putukan. Ang resulta nga po ng bayanihan: 365 na barangay ang naagaw sa kamay ng kaaway, 270 na gusali't paaralan ang naipaayos, at 74 health centers ang naipagawa.
Kung kapayapaan na lang din po ang usapan, dumako naman tayo sa lugar na matagal naging mukha ng mga mithiing ‘di makamtan-kamtan. Bago po magsimula ang mga reporma natin sa ARMM, may mga ghost student doon, na maglalakad sa isang ghost road, tungo sa isang ghost school, para magpaturo sa isang ghost teacher. Ang mga aparisyon pong gumulantang kay OIC Governor Mujiv Hataman: Apat na eskuwelahan na natagpuang may ghost students; iniimbestigahan na rin ang mga teacher na hindi lumilitaw ang pangalan sa talaan ng Professional Regulation Commission, gayundin ang mga tauhan ng gobyernong hindi nakalista sa plantilya. Limampu’t limang ghost entry ang tinanggal sa payroll. Ang dating paulit-ulit na pagsasaboy ng graba sa kalsada para lang pagkakitaan ng pera, bawal na. Wala nang cash advance sa mga ahensya, para maiwasan ang pagsasamantala. Ang mga multo sa voters list, mapapatahimik na ang kaluluwa. Kaya nga po kay OIC Gov. Mujiv Hataman, ang masasabi natin: isa ka nang certified ghost buster.
Ang pumalit po: pabahay, tulay, at learning center para sa mga Badjao sa Basilan. Mga community-based hatchery, lambat, materyales para maglinang ng seaweeds, at punlang napakinabangan ng 2,588 na mangingisda. Certified seeds, punla ng gabi, casava, goma, at mga punong namumunga para sa 145,121 na magsasaka. Simula pa lang po iyan: nakalaan na ang 183 million pesos para sa mga municipal fishing port projects sa ARMM; 310.4 million pesos para sa mga istasyon ng bumbero; 515 million pesos para sa malinis na inuming tubig; 551.9 million pesos para sa mga kagamitang pangkalusugan; 691.9 million pesos para sa daycare centers; at 2.85 billion pesos para sa mga kalsada at tulay na babagtas sa rehiyon. Ilan lang po iyan sa patutunguhan ng kabuuang 8.59 billion pesos na ipinagkaloob ng pambansang gobyerno para isakatuparan ang mga reporma sa ARMM. Lilinawin ko rin po: hindi pa kasama rito ang taunang suportang natatanggap nila, na ngayong 2012 ay umabot sa 11.7 billion pesos.
Miski po ang mga dating gustong tumiwalag, nakikita na ang epekto ng reporma. Kinikilala natin bilang pahiwatig ng kanilang tiwala ang nakaraang pitong buwan, kung kailan walang nangyaring sagupaan sa pagitan ng militar at ng MILF. Sa peace process naman po: hayag at lantaran ang usapan; nagpapamalas ang magkabilang panig ng tiwala sa isa't isa. Maaaring minsan, magiging masalimuot ang proseso; signos lang po ito na malapit na nating makamit ang nag-iisa nating mithiin: Kapayapaan.
Mapayapang pag-uusap rin po ang prinsipyong isinulong natin upang mabuo ang ating Executive Order ukol sa pagmimina. Ang kaisipan sa likod ng nabuong consensus: mapakinabangan ang ating likas na yaman upang iangat ang buhay ng Pilipino, hindi lamang ngayon kundi pati na rin sa susunod na salinlahi. Hindi natin pipitasin ang ginintuang bunga ng industriyang ito, kung ang magiging kabayaran ay ang pagkasira ng kalikasan.
Ngunit unang hakbang lamang ito. Isipin po ninyo: Noong 2010, 145 billion pesos ang kabuuang halaga na nakuha mula sa pagmimina, subalit 13.4 billion lamang o siyam na porsyento ang napunta sa kaban ng bayan. Ang likas na yaman, pag-aari ninyo; hindi tayo papayag na balato lang ang mapupunta sa Pilipino. Umaasa po tayo sa pakikiisa ng Kongreso upang makapagpasa ng batas na sisigurong napapangalagaan ang kalikasan at matitiyak na makatarungan ang magiging pakinabang ng publiko at pribadong sektor sa mga biyayang makukuha natin mula sa industriyang ito.
Pag-usapan po natin ang situwasyon sa Disaster Risk Reduction and Management. Dati, ang gobyernong dapat tumutulong, nanghihingi rin ng tulong. Ngayon, nasa Pasipiko pa lang ang bagyo, alam na kung saan idedestino ang ayuda, at may malinaw nang plano upang maiwasan ang peligro.
Tuwing pag-uusapan nga po ang sakuna, lagi kong naaalala ang nangyari po sa amin sa Tarlac nang minsang bumagyo. Sa lakas ng ulan, bumigay ang dike. Nang nagising ang isang barangay captain, tinangay na ng baha ang kanyang pamilya at mga kagamitang pangsaka. Buti nga po't nakaligtas ang buong mag-anak. Malas lang po ng kalabaw nilang naiwang nakatali sa puno; nabigti ito sa lakas ng ragasa.
Walang kalaban-laban din po ang marami sa tinamaan ng bagyong Ondoy, Pepeng, at Sendong. Napakarami pong nasawi sa paghagupit ng mga delubyong ito. Sa ilalim ng bagong-lunsad na Project NOAH, isinakay natin sa iisang bangka ang mga inisyatiba kontra-sakuna, at hindi na rin po idinadaan sa tsamba ang paglilikas sa mga pamilya. Gamit ang teknolohiya, nabibigyan na ng wastong babala ang Pilipino upang makapaghanda at makaiwas sa disgrasya.
Real-time at direkta na ang pakinabang ng walumpu't anim na automated rain gauges at dalawampu’t walong water level monitoring sensors natin sa iba’t ibang rehiyon. Bago matapos ang 2013, ang target natin: animnaraang automated rain gauges at apatnaraan at dalawampu’t dalawang water level sensors. Ipapakabit po natin ang mga ito sa labingwalong pangunahing river basins sa buong bansa.
Isa pa pong pagbabago: Dati, ang mga ahensya'y kanya-kanyang habulan ng numero, kanya-kanyang agenda, kanya-kanyang pasikatan. Ngayon, ang kultura sa gobyerno: bayanihan para sa kapakanan ng taumbayan. Convergence po ang tawag natin dito.
Dati pa naman po naglipana ang mga programa sa tree-planting. Pero matapos magtanim, pababayaan na lang ang mga ito. Kapag nakita ng mga komunidad na naghahanap din ng kabuhayan, puputulin ang mga ito para gawing uling.
May solusyon na po rito. Mayroon na pong 128,558 hectares ng kagubatang naitanim sa buong bansa; bahagi lang po iyan ng kabuuang 1.5 million na ektaryang matatamnan bago tayo bumaba sa puwesto. Nakapaloob po rito ang mga komunidad na nasa ilalim ng National Convergence Initiative. Ang proseso: pagkatanim ng puno, makikipag-ugnayan ang DSWD sa mga komunidad. Kapalit ng conditional cash transfer, aalagaan ang mga puno; mayroon ding mga magpapalago ng bagong punla sa nursery. 335,078 na po ang mga Pilipinong nakakakuha ng kabuhayan dito.
Sa isa nga pong programa, nakiambag din ang pribadong sektor, na nagbibigay ng spesyal na binhi ng kape at cacao sa komunidad, at tinuturuan silang alagaan at siguruhing mataas ang ani. Itinatanim ang kape sa lilim ng mga puno, na habang nakatayo ay masisigurong hihigop ng baha at tutulong makaiwas tayo sa pinsala. Ang kumpanyang nagbigay ng binhi, sure buyer na rin ng ani. Panalo ang mga komunidad nay may dagdag kita, panalo ang pribadong sektor, panalo pa ang susunod na salinlahing makikinabang sa matatayog na puno.
Matagal na pong problema ang illegal logging. Mula nga po nang lumapag ang EO 23, nakasabat na si Mayor Jun Amante ng mahigit anim na milyong pisong halaga ng troso. Nagpapasalamat tayo sa kanya. Sa Butuan pa lang ito; paano pa kung magpapakita ng ganitong political will ang lahat ng LGU?
Ang mga trosong nakukumpiska ng DENR, lalapag sa mga komunidad na naturuan na ng TESDA ng pagkakarpintero. Ang resulta: upuan para sa mga pampublikong paaralan na hawak naman ng DepEd. Isipin po ninyo: ang dating pinagmumulan ng pinsala, ngayon, tulay na para sa mas mabuting kinabukasan. Dati, imposible nga ito: Imposible kung nagbubulag-bulagan ang pamahalaan sa ilegal na gawain.
Kaya kayong mga walang konsensya; kayong mga paulit-ulit isinusugal ang buhay ng kapwa Pilipino: maghanda na kayo. Tapos na ang maliligayang araw ninyo. Sinampolan na natin ang tatlumpu't apat na kawani ng DENR, isang PNP provincial director, at pitong chiefs of police. Pinagpapaliwanag na rin po natin ang isang Regional Director ng PNP na nagbingi-bingihan sa aking utos at nagbulag-bulagan sa mga dambuhalang trosong dumaan sa kanilang tanawin. Kung hindi kayo umayos, isusunod namin kayo. Magkubli man kayo sa lilim ng inyong mga padrino, aabutan namin kayo. Isasama na rin namin ang mga padrino ninyo. Kaya bago pa magkasalubong ang ating landas, ako po’y muling nakikiusap mas maganda sigurong tumino na kayo.
Mula sa sinapupunan, sa pag-aaral at pagtatrabaho, may pagbabago nang haharap sa Pilipino. At sakaling piliin niyang magserbisyo sa gobyerno, tuloy pa rin ang pag-aaruga ng estado hanggang sa kanyang pagreretiro. Tatanawin ng pamahalaan ang kanyang ambag bilang lingkod-bayan, at hindi ipagdadamot sa kanya ang pensiyong siya rin naman ang nagpuhunan.
Isipin po ninyo: may mga pensyonado tayong tumatanggap ng 500 pesos lamang kada buwan. Paano niya ito pagkakasiyahin sa tubig, kuryente, at pagkain araw-araw? Ang atin pong tugon: Pagsapit ng bagong taon, hindi na bababa sa limanlibong piso ang matatanggap na buwanang pensyon ng ating old-age and disability pensioners. Masaya tayong matutugunan natin ang pangangailangan nila ngayon, nang hindi isinusugal ang kapakanan ng mga pensyonado bukas.
Iba na po talaga ang mukha ng gobyerno. Sumasabay na nga po sa pribadong sektor ang ating pasahod para sa entry level. Pero kapag sabay kayong napromote ng kaklase mong piniling mag-pribado, nagkakaiwanan na.
Mahahabol din po natin iyan; sa ngayon, ang good news natin sa mga nagtatrabaho sa pamahalaan: Performance Based Incentives. Dati, miski palpak ang palakad ng isang ahensya, very satisfactory pa rin ang pinakamababang rating ng empleyado. Dahil sa pakikisama, nahihirapan ang bisor na bigyan ng makatarungang rating ang mga tauhan niya. Nakakawawa tuloy ang mga mahusay magtrabaho; nawawalan sila ng dahilan para galingan dahil parehas lang naman ang insentibo ng mga tamad at pursigido.
Heto po ang isa lamang sa mga hakbang natin upang tugunan ito. Simula ngayong taon, magpapatupad tayo ng sistema kung saan ang bonus ay nakabase sa pagtupad ng mga ahensya sa kanilang mga target para sa taon. Nasa kamay na ng empleyado ang susi sa kanyang pag-angat. Ang insentibo, maaaring umabot ng tatlumpu’t limang libong piso, depende sa pagpapakitang-gilas mo sa iyong trabaho. Dagdag pa ito sa across-the-board na Christmas bonus na matatanggap mo.
Ginagawa natin ito, hindi lamang para itaas ang kumpiyansa at ipakita ang pagtitiwala natin sa ating mga lingkod-bayan. Higit sa lahat, para ito sa Pilipinong umaasa sa tapat at mahusay na serbisyo mula sa lingkod-bayan, at umaasang sila at sila lamang ang ituturing na boss ng kanilang pamahalaan.
Simula pa lang mayroon nang mga kumuwestiyon sa sinasabi nating, "Kung walang corrupt, walang mahirap." Hanggang ngayon mayroon pa rin pong mangilan-ngilang nagtatanong: nakakain ba ang mabuting pamamahala? Ang simpleng sagot: Siyempre.
Isipin po natin ang ating pinanggalingan: Dati, parang wild west ang pamumuhunan sa Pilipinas. May peligro na nga ang negosyo, sinagad pa ang risko dahil sa di tiyak at nakalihim na patakaran. Kakamayan ka nga gamit ang kanan, kokotongan ka naman na gamit ang kaliwa.
Ngayon: Dahil patas na ang laban, at may hayag at hindi pabagu-bagong mga patakaran, patuloy ang pagtaas ng kumpiyansa sa ating ekonomiya. Patuloy ang pagpasok ng puhunan; patuloy ang pagdami ng trabaho; patuloy ang positibong siklo ng pagkonsumo, paglago ng negosyo, at pagdami ng mamamayang naeempleyo.
Dahil maayos ang paggugol ng gobyerno, walang tagas sa sistema. Dahil maayos ang pangongolekta ng buwis, lumalago ang kaban ng bayan. Bawat pisong nakokolekta, tiyak ang pupuntahan: Piso itong diretso sa kalsada, piso para sa bakuna, piso para sa classroom at upuan, piso para sa ating kinabukasan.
Dahil maayos ang paggawa ng tulay, kalsada, at gusali, itinatayo ang mga ito kung saan kailangan. Maayos ang daanan, mas mabilis ang takbo ng produkto, serbisyo, at mamamayan.
Dahil maayos ang pamamahala sa agrikultura, tumataas ang produksyon ng pagkain, at hindi pumapalo ang presyo nito. Stable ang pasahod, at mas malakas ang pambansang ekonomiya.
Tunay nga po: Ang matatag at malakas na ekonomiyang pinanday ng mabuting pamamahala ang pinakamabisang kalasag laban sa mga hamon na kinakaharap ng daigdig. Dalawang taon po nating binaklas ang mga balakid sa pag-unlad, at ngayon, tayo na lang mismo ang makapipigil sa ating sariling pag-angat.
Ginawa po natin ang lahat ng ito habang binubuno rin ng bawat bansa sa iba't ibang sulok ng daigdig ang kani-kanilang problema't pagsubok.
Hindi po tayo nag-iisa sa mundo, kaya't habang tinutugunan natin ang sarili nating mga suliranin, angkop lamang na bantayan din ang ilang pangyayaring maaaring makaapekto sa atin.
Naging maugong ang mga kaganapan sa Bajo de Masinloc. May mga mangingisdang Tsinong pumasok sa ating teritoryo. Nasabat ng mga bangka natin sa kanilang mga barko ang endangered species. Bilang pinuno, kailangan kong ipatupad ang batas na umiiral sa ating bansa. Sa pagsulong nito, nagbungguan ang Nine Dash Line Theory ng mga Tsino, na umaangkin sa halos buong West Philippine Sea, at ang karapatan natin at ng marami pang ibang bansa, kasama na ang Tsina, na pinagtitibay naman ng United Nations Convention on the Law of the Sea.
Ibayong hinahon ang ipinamalas natin. Ang barko ng Hukbong Dagat, bilang tanda ng ating malinis hangarin, ay agad nating pinalitan ng barkong sibilyan. Hindi tayo nakipagsagutan sa mga banat ng kanilang media sa atin. Hindi naman po siguro kalabisan na hilingin sa kabilang panig na galangin ang ating karapatan, gaya ng paggalang natin sa kanilang mga karapatan bilang kapwa bansang nasa iisang mundong kailangang pagsaluhan.
Mayroon po tayong mga miron na nagsasabing hayaan na lang ang Bajo de Masinloc; umiwas na lang tayo. Pero kung may pumasok sa inyong bakuran at sinabing sa kanya na ang kanyang kinatatayuanay sa kanya na, papayag ba kayo? Hindi naman po yata tamang ipamigay na lang natin sa iba ang sadyang atin talaga.
Kaya nga po hinihiling ko sa sambayanan ang pakikiisa sa isyung ito. Iisa lang po dapat ang kumpas natin. Tulungan ninyo akong iparinig sa kabilang panig ang katuwiran ng ating mga paninindigan.
Hindi po simple ang sitwasyon, at hindi magiging simple ang solusyon. Magtiwala po kayo: kumokonsulta tayo sa mga eksperto, at sa lahat ng pinuno ng ating bansa, pati na sa mga kaalyado natin – gayundin sa mga nasa kabilang panig ng usaping ito – upang makahanap ng solusyon na katanggap-tanggap sa lahat.
Sa bawat hakbang sa tuwid na daan, nagpunla tayo ng pagbabago. Ngunit may mangilan-ngilan pa ring pilit na bubunot nito. Habang nagtatalumpati ako ngayon, may mga nagbubulungan sa isang silid at hinihimay ang aking mga sinasabi; naghahanap ng butas na ipambabatikos bukas. Sasabihin nila: Salita lang ito, at hindi totoo ang tuwid na landas. Sila rin po ang magsasabing hayaan na, magkaisa na; forgive and forget na lang para makausad na tayo.
Hindi ko po matatanggap ito. Forgive and forget na lang ang sampung taon na nawala sa atin? Forgive and forget na lang para sa magsasakang nabaon sa utang dahil sa kakaangkat natin ng bigas, gayong puwede naman palang pagyamanin ang kanyang lupa?
Forgive and forget na lang ba para sa pamilya ng isang pulis na namatay nang walang kalaban-laban, dahil batuta lang ang hawak niya habang hinahabol ang armadong masasamang-loob?
Forgive and forget na lang ba para sa mga naulila ng limampu't pitong biktima ng masaker sa Maguindanao? Maibabalik ba sila ng forgive and forget? Forgive and forget ang lahat ng atraso ng mga naglubog sa atin sa bulok na estado? Forgive and forget para maibalik ang lumang status quo? Ang tugon ko: Ang magpatawad, maaari; ang makalimot, hindi. Kung ang nagkasala ay hindi mananagot, gagarantiyahan mo ang pagpapahirap muli sa sambayanan.
Ang tunay na pagkakaisa at pagkakasunduan ay magmumula lamang sa tunay at ganap na katarungan. Katarungan ang tawag sa plunder case na isinampa laban sa dating pangulo. Katarungan na bigyan siya ng pagkakataong harapin ang mga akusasyon at ipagtanggol ang kanyang sarili. Katarungan ang nasaksihan natin noong ika-dalawampu’t siyam ng Mayo. Noong araw na iyon, pinatunayan natin: Posibleng mangibabaw ang katarungan kahit na ang kabangga mo ay may mataas na katungkulan. Noong araw na iyon, may isang Delsa Flores sa Panabo, Davao del Norte, na nagsabing, "Posible pala: iisang batas lang ang kailangang sundin ng court interpreter na tulad ko, at ng Punong Mahistrado." Posible palang maging patas ang timbangan; maaaring isakdal at panagutin miski ang mayaman at makapangyarihan.
Kaya po sa susunod na magiging Punong Mahistrado, malaki ang inaasahan sa inyo ng sambayanan. Napatunayan na po nating posible ang imposible; ang trabaho natin ngayon, siguruhing magpapatuloy ang pagbabago tungo sa tunay na katarungan, matapos man ang ating termino. Maraming sira sa sistemang kailangan ninyong kumpunihin, at alam kong hindi magiging madali ito. Alam ko po kung gaano kabigat ang pasanin ng isang malinaw na mandato; ngunit ito ang atas sa atin ng taumbayan; ito ang tungkuling ating sinumpaan; ito ang kailangan nating gampanan.
Simple lang ang hangad natin: kung inosente ka, buong-loob kang haharap sa korte, dahil kampante kang mapapawalang-sala ka. Kung ikaw ang salarin, anuman ang apelyido mo, o gaano man karami ang titulong nakakabit sa iyong pangalan, may katiyakan din na pananagutan mo ang ginawa mong kasalanan.
Salamat din po kay Ombudsman Conchita Carpio-Morales, sa pagtanggap ng hamon na maging tunay na tanod-bayan. Kung tutuusin, pwede na niyang tanggihan ang responsibilidad at sabihing, "Retirado na ako, puwede bang 'yung iba na lang?" Subalit nangibabaw ang kaniyang malasakit sa bayan. Sa kabila nito, may nagregalo pa rin sa kanya ng granada sa bahay. Ma'am, may mga darating pa pong pagsubok; baka po paglaon, magaya na kayo sa akin na tinatawag na ganid na kapitalista na komunista din patungong diktador dahil sa sigasig ng mga repormang ipinapatupad natin.
Bilib po ako sa inyong pagpapakitang-gilas. Maraming salamat sa pagiging instrumento ng katarungan, lalo na noong kasagsagan ng impeachment trial.
Salamat din po sa dalawang institusyong bumubuo ng Kongreso: Sa Senado at Kamara de Representante, na tinimbang ng taumbayan at nakitang sapat na sapat.
Sa lahat po ng tumulong sa pagpapagana ng mga prosesong pangkatarungan: Dumaan kayo sa matinding pagsubok, batikos at agam-agam; kasama pa ang kaba na kung natalo tayo, kayo ang unang pupuntiryahin ng kalaban. Pero di kayo natinag. Umasa sa inyo ang Pilipino, at pinatunayan ninyong tama ang pag-asa sa inyo. Hindi ninyo binigo ang sambayanan; ipinaliwanag ninyo lalo ang ating kinabukasan.
Paalala lang po: hindi natatapos ang laban sa isang tiwaling opisyal na natanggal sa puwesto, sa isang ma-anomalyang kontratang napigil ipatupad, o sa isang opisinang naituwid ang pamamalakad. Kaya naman nananawagan po tayo sa Kongreso na ipasa ang panukala nating pag-amyenda sa Anti-Money Laundering Act, upang mas mapaigting pa natin ang pagpapanagot sa mga tiwali.
Itong tinatamasa natin ngayon: ang bawat nailawan at iilawan pang sitio; ang bawat daan, tulay, paliparan, tren, at daungan; ang bawat kontratang walang bukol; ang kaligtasan at kapayapaan mula lungsod hanggang nayon; ang pagbalik ng piring sa sistemang pangkatarungan; ang bawat classroom, upuan, at aklat na napapasakamay ng kabataan; ang bawat Pilipinong nahahandugan ng bagong kinabukasan-- ang lahat ng ito, naabot natin sa loob lamang ng dalawang taon.
Pagtabihin po natin ang dalawang taon na ito, at ang nakaraang siyam at kalahating taon na ating pinagdusahan. Di po ba't sumusulong na ang agenda ng pagbabago? Ang kapareho namin ng adhikain, malamang, kasama namin sa agendang ito. At kung kontra ka sa amin, kontra ka rin sa ginagawa namin. Kung kumukontra sila sa agenda ng pagbabago, masasabi ba ninyong sila'y nasa panig ninyo?
Paparating na naman po ang halalan. Kayo po, ang aming mga boss, ang tangi naming susundan. Ang tanong ko sa inyo, "Boss, saan tayo tatahak? Tuloy ba ang biyahe natin sa tuwid na landas, o magmamaniobra ba tayo't aatras, pabalik sa daan na baluktot at walang patutunguhan?"
Naalala ko pa po noong nagsimula tayo. Mulat na mulat ako sa bigat ng pasaning sasalubong sa atin. Kabilang ako sa mga nag-isip: Kaya pa bang ituwid ang ganito kabaluktot na sistema?
Heto po ang aking natutuhan sa dalawampu't limang buwan ng pagka-pinuno: Walang imposible. Walang imposible dahil kung nakikita ng taumbayan na sila ang tanging boss ng kanilang pamahalaan, bubuhatin ka nila, gagabayan ka nila, sila mismo ang mamumuno tungo sa makabuluhang pagbabago. Hindi imposible na ang Pilipinas ang maging kauna-unahang bansa sa Timog-Silangang Asya na magbibigay ng libreng bakuna para sa Rotavirus. Hindi imposible para sa Pilipinas na tumindig at sabihing: "Ang Pilipinas ay sa Pilipino – at handa kaming ipagtanggol ito." Hindi imposible na ang Pilipinong kaytagal nang yumuyuko tuwing may makakasalubong na dayuhan – ang Pilipino, ngayon, taas-noo, tinitingala ng buong mundo. Talaga namang ang sarap maging Pilipino sa panahong ito.
Noon pong nakaraang taon, hiniling ko sa taumbayan: Magpasalamat sa mga nakikiambag sa positibong pagbabago sa lipunan. Hindi po biro ang mga pagsubok na dinaanan natin, kaya angkop lamang na pasalamatan ang mga taong nakibalikat, sa pagkukumpuni sa mga maling idinulot ng masamang pamamahala.
Sa lahat ng miyembro ng aking Gabinete: Maraming, maraming salamat. Mapalad po ang sambayanan at may mga tulad ninyong handang isuko ang pribado at mas tahimik na pamumuhay para sa paghahatid serbisyo-publiko, kahit pa batid ninyong ang kapalit nito ay mas maliit na sweldo, panganib, at pambabatikos.
Huwag din po sana nilang masamain dahil personal ko silang papangalanan: Kina Father Catalino Arevalo, at Sister Agnes Guillen, na dumidilig at nagpapalago sa aking buhay spirituwal, lalo na sa mga panahong sukdulan ang pagsubok sa amin, maraming, maraming salamat po.
Ito po ang aking ikatlong SONA, tatlo na lamang din po ang natitira. Papasok na po tayo sa kalagitnaan ng ating liderato. Noong nakaraang taon, ang hamon ko sa inyo: iwaksi ang kultura ng negatibismo; sa bawat pagkakataon, iangat ang kapwa-Pilipino.
Batid po sa tinatamasa natin ngayon: hindi kayo nabigo. Sa inyo nagmula ang pagbabago. Ang sabi ninyo: posible.
Humaharap po ako sa inyo bilang mukha ng isang gobyernong kayo ang boss at kayo pa rin ang lakas. Inuulat ko lamang ang mga pagbabagong ginawa ninyong posible.
Kaya nga po sa lahat ng nurse, midwife, o doktor na piniling magsilbi sa mga baryo; sa bawat bagong graduate na piniling magtrabaho sa gobyerno; sa bawat atletang Pilipinong bitbit ang watawat saanmang panig ng mundo; sa bawat kawani ng pamahalaan na tapat na nagseserbisyo: Kayo – ang gumawa ng pagbabago.
Sa tuwing haharap ako sa isang ina na nagsasabing, “Salamat at nabakunahan na ang aking sanggol,” ang tugon ko: ikaw ang gumawa nito.
Sa tuwing haharap ako sa isang bata na nagsasabing, “Salamat sa papel, sa lapis, sa pagkakataong makapag-aral,” ang tugon ko: ikaw ang gumawa nito.
Sa tuwing haharap ako sa isang OFW na nagsasabing, “Salamat at puwede ko na muling pangaraping tumanda sa Pilipinas,” ang tugon ko: ikaw ang gumawa nito.
Sa tuwing haharap ako sa isang Pilipinong nagsasabing, “Salamat, akala ko hindi na magkakakuryente sa aming sitio. Akala ko hindi ko na aabuting buhay ang liwanag na ganito,” ang tugon ko: ikaw ang gumawa nito.
Sa bawat pagkakataon na haharap ako sa isang magsasaka, guro, piloto, inhinyero, tsuper, ahente sa call center, karaniwang Pilipino; sa bawat Juan at Juana dela Cruz na nagsasabing “Salamat sa pagbabago,” ang tugon ko sa inyo: kayo ang gumawa nito.
Inuulit ko: posible na ang dating imposible. Humaharap po ako sa inyo ngayon, at sinasabing: hindi ko SONA ito. Kayo ang gumawa nito. SONA ito ng sambayanang Pilipino. Maraming, maraming salamat po.
ENGLISH TRANSLATION
SONA 2012 English Translation
State of the Nation Address
of
His Excellency Benigno S. Aquino III
President of the Philippines
To the Congress of the Philippines
[English translation of the speech delivered at the Session Hall of the House of Representatives, Batasan Pambansa Complex, Quezon City, on July 23, 2012]
Senate President Juan Ponce Enrile; Speaker Feliciano Belmonte; Vice President Jejomar Binay; former Presidents Fidel Valdez Ramos and Joseph Ejercito Estrada; eminent Justices of the Supreme Court; distinguished members of the diplomatic corps; honorable members of the House of Representatives and of the Senate; our leaders in local government; members of our Cabinet; uniformed officers of the military and of the police; my fellow public servants;
And to my Bosses, the Filipino people: a pleasant afternoon to all.
This is my third SONA. It wasn’t too long ago when we began to dream again; when, united, we chose the straight and righteous path; when we began to cast aside the culture of wang-wang, not only in our streets, but in every sector of society.
It has been two years since you said: We are tired of corruption and of poverty; it is time to restore a government that is truly on the side the people.
Like many of you, I have been a victim of the abuse of power. I was only 12 years old when Martial Law was declared. For seven years and seven months, my father was incarcerated; we lived in forced exile for three years. I saw for myself how many others also suffered.
These experiences forged the principles I now live by: Where a citizen is oppressed, he will find me as an ally; where there is an oppressor, I will be there to fight; where I find something wrong in the system, I will consider it my duty to right it.
Martial Law ended long ago and when it did, we were asked: “If not us, then who?” and “If not now, then when?” Our united response: let it be us, and let it be now. The democracy that was taken from us by force was reclaimed peacefully. And in so doing, we brought light to a dark chapter in our history.
Let it not be forgotten: Martial Law was borne because a dictator manipulated the Constitution to remain in power. And to this day, the battle rages: between those who seek a more equitable system, and those who seek to preserve their priveleges at the expense of others.
The specters of a lost decade haunted us from our first day in office.
There was the North Rail contract—an expensive project that became even more expensive after renegotiation. Ironically, the higher cost came with fewer public benefits; a fleet of 19 trainsets was reduced to three, and the number of stations, from five to two. To make matters worse, the debts incurred from the project are now being called in.
We had GOCCs handing out unwarranted bonuses, despite the losses already suffered by their agencies. We had the billions wasted by PAGCOR on—of all things—coffee. We had the suspect management practices of the PNP, which involved ignoring the need to arm the remaining 45 percent of our police force, just to collect kickbacks on rundown helicopters purchased at brand-new prices.
We were left with little fiscal space even as debts had bunched up and were maturing. We were also left a long list of obligations to fulfill: A backlog of 66,800 classrooms, which would cost us about 53.44 billion pesos; a backlog of 2,573,212 classroom chairs, amounting to 2.31 billion pesos. In 2010, an estimated 36 million Filipinos were still not members of PhilHealth. Forty-two billion pesos was needed to enroll them. Add to all this the 103 billion pesos needed for the modernization of our armed forces.
To fulfill all these obligations and address all our needs, we were bequeathed, at the start of our term, 6.5 percent of the entire budget for the remaining six months of 2010. We were like boxers, sent into the ring blindfolded, with our hands and feet bound, and the referee and the judges paid off.
In our first three months in office, I would look forward to Sundays when I could ask God for His help. We expected that it would take no less than two years before our reforms took hold. Would our countrymen be willing to wait that long?
But what we know about our people, and what we had proven time and again to the world was this: Nothing is impossible to a united Filipino nation. It was change we dreamed of, and change we achieved; the benefits of change are now par for the course.
Roads are straight and level, and properly paved; this is now par for the course.
Relief goods are ready even before a storm arrives. Rescue services are always on standby, and the people are no longer left to fend for themselves. This is now par for the course.
Sirens only blare from the police cars, from ambulances, and from fire trucks—not from government officials. This is now par for the course. The government that once abused its power is finally using that power for their benefit.
Reforms were established as we cut wasteful spending, held offenders accountable for their actions, and showed the world that the Philippines is now open for business under new management.
What was once the sick man of Asia now brims with vitality. When we secured our first positive credit rating action, some said it was pure luck. Now that we have had eight, can it still just be luck? When the Philippine Stock Exchange Index first broke 4,000, many wondered if that was sustainable. But now, with so many record highs, we are having trouble keeping score: For the record, we have had 44, and the index hovers near or above 5,000. In the first quarter of 2012, our GDP grew by 6.4 percent, much higher than projected, the highest growth in the Southeast Asian region, and the second only to China in the whole of Asia. Once, we were the debtors; now, we are the creditors, clearly no laughing matter. Until recently, we had to beg for investments; now, investors flock to us. Some Japanese companies have said to us, “Maybe you’d like to take a look at us. We’re not the cheapest but we’re number one in technology.” A British banker recently came loooking for opportunities.
Commentators the world over voice their admiration. According to Bloomberg Business Week, “Keep an eye on the Philippines.” Foreign Policy magazine, and even one of the leaders of ASEAN 100, said that we may even become “Asia’s Next Tiger.” Ruchir Sharma, head of Morgan Stanley’s Emerging Market Equities said, “The Philippines is no longer a joke.” And it doesn’t look like he’s pulling our leg, because their company has invested approximately a billion dollars in our markets. I only wish that the optimism of foreign media would be shared by their local counterparts more often.
And we are building an environment where progress can be felt by the majority. When we began office, there were 760,357 household-beneficiaries of the Pantawid Pamilyang Pilipino Program. Our target: 3.1 million within two years. By February of this year, the three millionth household-beneficiary of Pantawid Pamilya had been registered. Next year, we will enroll 3.8 million—five times what we had at the beginning of our term.
This is a long-term project, with far-reaching impact. The research is in its initial stages, but already the figures show promise. Based on data from the DSWD: 1,672,977 mothers now get regular checkups; 1,672,814 children have been vaccinated against diarrhea, polio, measles, and various other diseases; 4.57 million students no longer need to miss school because of poverty.
When we first took office, only 62 percent of Filipinos were enrolled in PhilHealth. Enrollment was not necessarily based on need but on being in the good graces of politicians. Now, 85 percent of our citizens are members. This means that since we received our mandate, 23.31 million more Filipinos have access to PhilHealth’s array of benefits and services.
And here’s even better news: the 5.2 million poorest households identified by our National Household Targeting System will now fully benefit from PhilHealth’s programs, free of charge. Because of the Department of Health’s No Balance Billing Policy, treatment for dengue, pneumonia, asthma, cataracts—as well as treatments for catastrophic diseases like breast cancer, prostate cancer, and acute leukemia—can be availed of for free by our poorest countrymen.
The process for our poorest PhilHealth members: Enter any government hospital. Show you PhilHealth card. Get treatment. And they return to their homes without having to shell out a single centavo.
One of the briefings I attended noted that four out of ten Filipinos have never seen a health professional in their entire lifetime. Other figures are more dire: Six out of ten Filipinos die without being attended to by health professionals.
But whatever the basis, the number of Filipinos with no access to government health services remains a concern. And we are acting on this: In 2010, ten thousand nurses and midwives were deployed under the RNHeals Program; to date, we have deployed 30,801. Add to this over 11,000 Community Health Teams tasked to strengthen the links between doctors and nurses, and the communities they serve.
And today, because of efficient targeting, they are deployed to where they are most needed: to areas that have been for so long left in the margins of society. We have sent our health professionals to 1,021 localities covered by the Pantawid Pamilya, and to the 609 poorest cities and municipalities, as identified by the National Anti-Poverty Commission.
This new system addresses two issues: thousands of nurses and midwives now have jobs and an opportunity to gain valuable work experience; at the same time, millions of our countrymen now have increased access to quality health care.
But we are not satisfied with this. What we want: True, universal, and holistic health care. This begins not in our hospitals, but within each and every household: Increased consciousness, routine inoculation, and regular checkups are necessary to keep sickness at bay. Add to this our efforts to ensure that we prevent the illnesses that are in our power to prevent.
For example: Last year, I told you about our anti-dengue mosquito traps. It is too early to claim total victory, but the initial results have been very encouraging.
We tested the efficacy of those mosquito traps in areas with the highest reported incidence of dengue. In 2011, traps were distributed in Bukidnon—which had recorded 1,216 cases of dengue in 2010. After distribution, the number of cases decreased to 37—that is a 97 percent reduction rate. In the towns of Ballesteros and Claveria in Cagayan, there were 228 cases of dengue in 2010; in 2011, a mere eight cases were recorded. In Catarman, Northern Samar: 434 cases of dengue were reported in 2010. There were a mere four cases in 2011.
This project is in its initial stages. But even this early on, we must thank Secretaries Ike Ona of DOH and Mario Montejo of DOST; may our gratitude spur them into even more intensive research and collaboration.
Challenges remain. The high maternal mortality ratio in our country continues to alarm us. Which is why we have undertaken measures to address the health-care needs of women. We, too, want Universal Health Care; we want our medical institutions to have enough equipment, facilities, and manpower.
We can easier fulfill all these goals, if the Sin Tax Bill—which rationalizes taxes on alcohol and tobacco products—can be passed. This bill makes vice more expensive while at the same time raising more money for health.
And what of our students—what welcomes them in the schools? Will they still first learn the alphabet beneath the shade of a tree? Will they still be squatting on the floor, tussling with classmates over a single textbook?
I have great faith in Secretary Luistro: Before the next year ends, we will have built the 66,800 classrooms needed to fill up the shortage we inherited. The 2,573,212 backlog in chairs that we were bequeathed will be addressed before 2012 ends. This year, too, will see the eradication of the backlog of 61.7 million textbooks—and we will finally achieve the one-to-one ratio of books to students.
We are ending the backlogs in the education sector, but the potential for shortages remains as our student population continues to increase. Perhaps Responsible Parenthood can help address this.
For our State Universities and Colleges: we have proposed a 43.61 percent increase in their budget next year. A reminder, though, that everything we do is in accordance to a plan: There are corresponding conditions to this budget increase. The SUC Reform Roadmap of CHED, which has been deliberated and agreed upon, must be enacted to ensure that the students sponsored by the state are of top caliber. Expect that if you work to get high marks in this assignment, we will be striving just as hard to address the rest of your needs.
Year after year, our budget for education has increased. The budget we inherited for DepEd last 2010 was 177 billion pesos. Our proposal for 2013: 292.7 billion pesos. In 2010, our SUCs were allocated a budget of 21.03 billion pesos. Since then, we have annually raised this allocation; for next year, we have proposed to set aside 34.99 billion pesos of our budget for SUCs. Despite this, some militant groups are still cutting classes to protest what they claim is a cut in SUC budgets. It’s this simple: 292.7 is higher than 177, and 34.99 is higher than 21.03. Should anyone again claim that we cut the education budget, we’ll urge your schools to hold remedial math classes. Please attend.
When we assumed office and began establishing much-needed reform, there were those who belittled our government’s performance. They claimed our achievements were mere luck, and what impact they may have as short-lived. There are still those who refuse to cease spreading negativity; they who keep their mouths pursed to good news, and have created an industry out of criticism.
If you have a problem with the fact that before the year ends every child will have their own chairs and own set of books, then look them straight in the eye and tell them, “I do not want you to go to school.”
If you take issue with the fact that 5.2 million of the country’s poorest households can now avail of quality health-care services without worrying about the cost, then look them straight in the eye and tell them, “I do not want you to get better.”
If it angers you that three million Filipino families have been empowered to fulfill their dreams because of Pantawid Pamilya, then look them straight in the eye and tell them, “I will take away the hope you now have for your future.”
The era where policy was based on the whims of the powerful has truly come to an end. For example, the previous leadership of TESDA generously distributed scholarship vouchers—but neglected to fund them. Naturally, the vouchers bounced. The result: over a thousand schools are charging the government 2.4 billion pesos for the vouchers. One person and one administration wanted to show off; the Filipino people are paying for that now.
When Secretary Joel Villanueva assumed the post, he was not daunted by the seemingly impossible reforms that his agency needed to enact. Despite the staggering debt inherited by TESDA, it still trained 434,676 individuals under the Training for Work Scholarship Program. The TESDA Specialists Technopreneurship Program likewise delivered concrete victories—imagine: each of the 5,240 certified Specialistas are earning 562 pesos a day, or 11,240 pesos a month. This is higher than the minimum wage.
From infancy, to adolescence, to adulthood, the system is working for our citizens. And we are ensuring that our economy’s newfound vitality generates jobs.
Let us keep in mind: there are about a million new entrants to the job market every year. The jobs we have produced within the past two years total almost 3.1 million.
As a result, our unemployment rate is declining steadily. In 2010, the unemployment rate was at 8 percent. In April 2011, it dropped to 7.2, and dropped further to 6.9 this year. Is it not an apt time for us to dream of a day where any Filipino who wishes to work can find a job?
Look at the BPO sector. Back in the year 2000, only five thousand people were employed in this industry. Fast forward to 2011: 638,000 people are employed by BPOs, and the industry has contributed 11 billion dollars to our economy. It has been projected that come 2016, it will be bringing in 25 billion dollars and will be employing 1.3 million Filipinos. And this does not include the estimated 3.2 million taxi drivers, baristas, corner stores, canteens, and many others that will benefit from the indirect jobs that the BPO industry will create.
A large portion of our job generation strategy is building sufficient infrastructure. For those who have gone to Boracay on vacation, you have probably seen our newly christened terminal in Caticlan. The plan to expand its runway has also been laid out.
And we will not stop there. Before the end of my term, the New Bohol Airport in Panglao, New Legaspi Airport in Daraga, and Laguindingan Airport in Misamis Oriental will have been built. We will also upgrade our international airports in Mactan, Cebu; Tacloban; and Puerto Princesa Airport, so they can receive more passengers; in addition to remodeling the airports in Butuan, Cotabato, Dipolog, Pagadian, Tawi-Tawi, Southern Leyte, and San Vicente in Palawan.
I am the fourth president to deal with the problems of NAIA Terminal 3. Airplanes are not all that take off and land here; so did problems and anomalies. Secretary Mar Roxas has already said: Before we convene at the next SONA, the structural defects we inherited in NAIA 3 will have been fully repaired.
This June, the LRT Line 1 Cavite Extension project began to move forward. When completed, it will alleviate traffic in Las Piñas, Parañaque, and Cavite. In addition to this, in order to further improve traffic in Metro Manila, there will be two elevated roads directly connecting the North Luzon and South Luzon Expressways. These will be completed in 2015 and will reduce travel time between Clark and Calamba to 1 hour and 40 minutes. Before I leave office, there will be high-quality terminals in Taguig, Quezon City, and Parañaque, so that provincial buses will no longer have to add to the traffic on EDSA.
Perceptions have also changed about a department formerly notorious for its inadequacies. I still remember the days when, during the rainy season, the Tarlac River would overflow and submerge the MacArthur Highway. The asphalt would melt away; the road would be riddled with potholes, until it ended up impassable.
As the representative of my district, I registered my complaints about this. The Department of Public Works and Highways’ reply: we know about the problem, we know how to solve it, but we have no money. I had to appeal to my barangays: “If we don’t prioritize and spend for this ourselves, no one will fix it, and we will be the ones who suffer.” Back in those days, everyone called upon the government to wake up and start working. The complaints today are different: traffic is terrible, but that’s because there’s so much roadwork being done. May I remind everyone: we have done all this without raising taxes.
We will not build our road network based on kickbacks or favoritism. We will build them according to a clear system. Now that resources for these projects are no longer allocated haphazardly, our plans will no longer end up unfulfilled—they will become tangible roads that benefit the Filipino people. When we assumed office, 7,239 kilometers of our national roads were not yet fixed. Right now, 1,569 kilometers of this has been fixed under the leadership of Secretary Babes Singson. In 2012, an additional 2,275 kilometers will be finished. We are even identifying and fixing dangerous roads with the use of modern technology. These are challenges we will continue to address every year, so that, before end of my term, every inch of our national road network will be fixed.
We have fixed more than roads; our DPWH has fixed its system. Just by following the right process of bidding and procurement, their agency saved a total of 10.6 billion pesos from 2011 to June of this year. Even our contractors are feeling the positive effects of our reforms in DPWH. According to the DPWH, “the top 40 contractors are now fully booked.” I am hopeful that the development of our infrastructure continues unimpeded to facilitate the growth of our other industries.
The improvement of our infrastructure is intertwined with the growth of our tourism industry. Consider this: In 2001, the Philippines recorded 1.8 million tourist arrivals. When we assumed office in 2010, this figure had grown to only around 3.1 million. Take note: despite the length of their time in office, the previous administration only managed to add a mere 1.3 million tourist arrivals—and we contributed half a year to that number. Under our administration, we welcomed 2.1 million tourist arrivals by June 2012. More will arrive during peak season, before the end of the year, so I have no doubt that we will meet our quota of 4.6 million tourist arrivals for 2012. This means that we will have a year-on-year increase of 1.5 million tourists. The bottom line: In two years, we would have had a bigger growth in tourist arrivals, compared to the increase charted by the previous administration in their nine years. We are not singing our own praises; we are merely stating the truth.
But Secretary Mon Jimenez is still not satisfied. He says: if 24.7 million tourists came to Malaysia in 2011, and around 17 million visited Thailand, would it be too far-fetched to have ten million tourists visiting the Philippines annually by 2016? And if the Filipino people continue to embody the same solidarity that allowed the Puerto Princesa Underground River to become one of the New Seven Wonders of Nature, there is no doubt that we will be able to achieve this. As we have already announced to the entire world: “It’s more fun in the Philippines.” Secretary Mon Jimenez has been at his post for less than a year, but we are already reaping the fruits of the reforms we have laid down. So, when it comes to tourism, we are confident in saying, “It’s really more fun—to have Secretary Mon Jimenez with us.”
When it comes to growth and development, agriculture is at the top of our priorities. Secretary Alcala has been working nonstop to deliver us good news. Before, it seemed as though the officials of DA cultivated nothing but NFA’s debts. The NFA that our predecessors took over had a 12-billion peso debt; when they left office, they then bequeathed to us a debt of 177 billion pesos.
For so long in the past, we were led to believe that we were short 1.3 million metric tons of rice, and that we needed to import 2 million metric tons to address this shortage. They ordered rice as like it was unlimited—but because we had exceeded far more than what we needed, imported rice went to rot in the warehouses.
In just our first year, we redcued the annual shortage of 1.3 million metric tons to just 860,000 metric tons. This year, it is down to 500,000—including a buffer stock to dip into in times of calamity. And, if the weather cooperates, we’ll be able to export rice next year.
Secretary Alcala has said that key to our success is a feasible irrigation program and the assiduous implementation of the certified seeds program. What is galling is that this knowledge is not new—it simply wasn’t applied. If they had only done their jobs right, where could we have been by now?
Look at our coconut industry: Coconut water, once treated as a waste product, is now being utilized by our farmers. From 483,862 liters exported in 2009, to 1,807,583 liters in 2010, to a staggering 16,756,498 liters of cocowater exported in 2011. And where no one previously paid heed to coconut coir, we are now experiencing a shortage due to the high demand of exporters. We are not wasting this opportunity: we are buying the machines that will process the coco fibers. We have allocated 1.75 billion pesos to invest in, and develop, this sector.
My mother initiated the Comprehensive Agrarian Reform Program. It is only just that this program sees its conclusion during my term.
We are improving the system, so that we can more swiftly and more efficiently realize agrarian reform. The government is doing everything in its power to ensure that our farmers can claim as their own the land they have tilled and nurtured with their sweat.
There are those, however, who wish to obstruct us. I say to them: We will obey the law. The law says, the nation says, and I say: Before I step down, all the land covered by CARP will have been distributed.
Let me shed some light on our advances in the energy sector. In the past, an electrical wire needed only to reach the barangay hall for an entire barangay to be deemed energized. This was the pretext for the claim that 99.98 percent of the country’s barangays had electricity. Even the delivery of so basic a service was a deception?
We challenged DOE and NEA, allocating 1.3 billion pesos to light up an initial target of 1,300 sitios, at the cost of one million pesos per sitio. And the agencies met the challenge—they lit up 1,520 sitios, at a total cost of 814 million pesos. They accomplished this in three months, instead of the two years it took the people that preceded them. Secretary Rene Almendras, I give you credit; you never seem to run out of energy. With public service, you are not only ever-ready, but like an energizer bunny too—you keep on going, and going, and going.
We have suffused the nation with light—and it is this light, too, that has exposed the crimes that occur in the shadowed corners of society. What the Filipino works so hard for can no longer be pilfered. Crime volume continues to decline across the country. In 2009, over 500,000 crimes were recorded—this year, we have cut that number by more than half, to 246,958. Moreover, 2010’s recorded 2,200 cases of carnapping has likewise been reduced by half—to 966 cases this 2011.
It is these facts that, we hope, will be bannered in headlines. We do not claim that we have ended criminality, but I’m sure no one would complain that it has been reduced. In the span of just a little more than a year, haven’t we finally put Raymond Dominguez in jail, after years of being in and out of prison? Charges have been filed against two of his brothers as well, and they are now serving time, too. Of the two suspects in the Makati bus bombing of the past year—one is dead, and the other is living in a jail cell. He shares the same fate as the more than ten thousand individuals arrested by PDEA in 2011 for charges relating to illegal drugs.
Pacquiao does not fight every day, and so we can’t rely on him to bring down the crime rate. Which is why we’re strengthening our police force. When this administration began, 45 percent of our police carried no guns and probably relied on magic charms as they chased criminals. But now we have completed the bidding—and we are now testing the quality—for an order of 74,600 guns, which we will provide our police, so that they may better serve and protect the nation, our communities, and themselves.
Let us now talk about national defense. Some have described our Air Force as all air and no force. Lacking the proper equipment, our troops remain vulnerable even as they are expected to be put in harm’s way. We cannot allow things to remain this way.
After only one year and seven months, we have been able to allocate over 28 billion pesos for the AFP Modernization Program. This will soon match the 33 billion pesos set aside for the program in the past 15 years. And we’re only getting started: if our proposed AFP modernization bill is passed in Congress, we will be able to allocate 75 billion pesos for defense within the next five years.
The 30-million dollar fund entrusted to us by the United States for the Defense Capability Upgrade and Sustainment of Equipment Program of the AFP is now ready as well. This is in addition to their assistance in improving the way we patrol our shores under the Coast Watch Center of the Philippines, which will soon be established.
At this moment, the Armed Forces is likewise canvassing equipment such as cannons, personnel carriers, and frigates. Before long, the BRP Ramon Alcaraz, our second Hamilton class cutter, will drop anchor, to partner with the BRP Gregorio del Pilar. We are not sending paper boats out to sea. Now, our 36,000 kilometers of coastline will be patrolled by more modern ships.
And perhaps it is an apt time for our Armed Forces to clean up their hangars, because we will be having equipment arriving soon to further fortify our defenses. Finally, our one and only C-130 that has been roaming our skies for the past 36 years will have partners: two more C-130s will once again be operational. Before this year ends, we are hopeful that the twenty-one refurbished UH-1H Helicopters, the four combat utility helicopters, the radios and other communication equipment, the rifles, the mortars, the mobile diagnostic laboratories, and even the station bullet assemblies we have purchased will be delivered. Come 2013, ten attack helicopters, two naval helicopters, two light aircraft, one frigate, and air force protection equipment will also be arriving.
And it is not only through better equipment that we demonstrate our commitment to help our police and our soldiers. We have eased their financial burdens through the 22,000 houses that have been built under the AFP–PNP housing program.
We are not doing this because we want to be an aggressor, we are not doing this because we want escalation. This is about keeping the peace. This is about protecting ourselves—something that we have long thought impossible. This is about the life of a soldier who risks his life every day; this is about his family, who awaits his safe return, despite the challenges that confront him.
Let’s listen to some of the beneficiaries of these programs tell us in their own words how their lives have been changed.
[VIDEO]
Now that the people care for them, the more impassioned our soldiers are in winning the peace. We consider the 1,772 outlaws whose violence has come to an end a great triumph. One example is the infamous terrorist, Doctor Abu, who will never again strike fear in the hearts of our countrymen. We also celebrate the peace and quiet that has returned to places where our countrymen were once deafened by gunfire. As a result of our solidarity: 365 barangays have been liberated from the enemy, 270 buildings and schools have been repaired, and 74 health centers have been built.
While we are on the subject of peace, let us talk about a place that has long stood as a symbol of frustrated hopes. Before our reforms in the ARMM began, what we had were ghost students walking to ghost schools on ghost roads, to learn from ghost teachers. Some of the apparitions that haunted OIC Governor Mujiv Hataman: Four schools found with ghost students; we are also investigating the teachers whose names do not appear in the list of the Professional Regulation Commission, as well as the government workers not listed in the plantilla. Fifty-five ghost entries have been taken off the payroll. The previous scheme of regraveling roads again and again just to earn money has been outlawed. To avoid abuse, we have ended cash advances for agencies. Now, the souls of the ghosts in voters lists can rest in peace. This is why, to OIC Governor Mujiv Hataman, we can say to you: you are indeed a certified ghost buster.
What we have replaced these phantoms with: real housing, bridges, and learning centers for Badjaos in Basilan. Community-based hatcheries, nets, materials to grow seaweeds, and seedlings that have benefited 2,588 fishermen. Certified seeds, gabi seedlings, cassava, rubber, and trees that are bearing fruit for 145,121 farmers. And this is only the beginning. 183 million pesos has been set aside for the fire stations; 515 million pesos for clean drinking water; 551.9 million pesos for health-care equipment; 691.9 million pesos for daycare centers; and 2.85 billion pesos for the roads and bridges across the region. These are just some of the things that will be afforded by the aggregate 8.59 billion pesos the national government has granted the ARMM. Also, allow me to clarify: this does not include the yearly support that they receive, which in 2012 reached 11.7 billion pesos.
Even those who previously wanted to break away are seeing the effects of reform. Over the past seven months, not even a single encounter has been recorded between the military and the MILF. We recognize this as a sign of their trust. With regard to the peace process: talks have been very open; both sides have shown trust and faith in one another. There may be times when the process can get a little complicated, but these are merely signs that we are steadily moving closer to our shared goal: Peace.
We likewise engaged stakeholders in a level-headed discussion in crafting our Executive Order on mining. The idea behind our consensus we reached: that we be able to utilize our natural resources to uplift the living conditions of the Filipinos not just of today, also of the following generations. We will not reap the rewards of this industry if the cost is the destruction of nature.
But this Executive Order is only the first step. Think about it: In 2010, 145 billion pesos was the total value derived from mining, but only 13.4 billion or 9 percent went to the national treasury. These natural resources are yours; it shouldn’t happen that all that’s left to you is a tip after they’re extracted. We are hoping that Congress will work with us and pass a law that will ensure that the environment is cared for, and that the public and private sectors will receive just benefits from this industry.
Let us talk about the situation in Disaster Risk Reduction and Management. Once, the government, which is supposed to give aid, was the one asking for aid. Today, even when the storm is still brewing, we already know how to craft clear plans to avoid catastrophe.
Talking about disasters reminds me of the time when a typhoon struck Tarlac. The dike collapsed due to the rains; when one of the barangay captains awoke, the floods had already taken his family, as well as his farming equipment. Fortunately, the entire family survived. But the carabao they had left tied to a tree wasn’t as lucky; it was strangled to death from the force of the flood.
Many of those affected by typhoons Ondoy, Pepeng, and Sendong were just as defenseless. We lost so many lives to these natural disasters. And now, through Project NOAH, all our anti-disaster initiatives have been brought inside one boat, and we no longer leave the evacuation of families up to mere luck. We now have the technology to give fair warning to Filipinos in order to prepare for and avoid the worst.
Our 86 automated rain gauges and 28 water level monitoring sensors in various regions now benefit us directly and in real time. Our target before the end of 2013: 600 automated rain gauges and 422 water level sensors. We will have them installed in 80 primary river basins around the country.
Yet another change: Before, agencies with shared responsibilities would work separately, with little coordination or cooperation. Now, the culture of government is bayanihan—a coming together for the sake of the people. This is what we call Convergence.
There have always been tree planting programs in government—but after the trees have been planted, they were left alone. Communities that needed livelihood would cut these down and turn them into charcoal.
We have the solution for this. 128,558 hectares of forest have been planted across the country; this is only a fraction of the 1.5 million-hectare farmlands to be laid out before we step down. This covers the communities under the National Convergence Initiative. The process: When a tree is planted, the DWSD will coordinate with communities. In exchange for a conditional cash transfer, communities would take care of the trees; some would help nurture seeds in a nursery. 335,078 individuals now earn their livelihood from these activities.
The private sector has likewise taken part in a program that hands out special coffee and cacao beans to communities, and trains the townsfolk, too, to nurture those seeds into a bountiful harvest. The coffee is planted in the shade of the trees that in turn help prevent flooding and protect the people. The company that hands out the seeds are sure buyers of the yield. It’s a win-win situation—for the private sector, the communities with their extra income, and the succeeding generations that will benefit from the trees.
Illegal logging has long been a problem. From the time we signed Executive Order No. 23, Mayor Jun Amante has confiscated lumber amounting to more than six million pesos. He has our gratitude. This is just in Butuan; what more if all our LGUs demonstrated the same kind of political will?
The timber confiscated by DENR are handed over to TESDA, which then gives the timber to communities they train in carpentry. From this, DepEd gets chairs for our public schools. Consider this: What was once the product of destruction has been crafted into an instrument for the realization of a better future. This was impossible then—impossible so long as the government turned a blind eye to illegal activities.
To those of you without a conscience; those of you who repeatedly gamble the lives of your fellow Filipinos—your days are numbered. We’ve already sanctioned thirty-four DENR officials, one PNP provincial director, and seven chiefs of police. We are asking a regional director of the PNP to explain why he seemed deaf to our directives and blind to the colossal logs that were being transported before his very eyes. If you do not shape up, you will be next. Even if you tremble beneath the skirts of your patrons, we will find you. I suggest that you start doing your jobs, before it’s too late.
From the womb, to school, to work, change has touched the Filipino. And should a life of government service be chosen, our people can expect the same level of care from the state, until retirement. Our administration will recognize their contributions to our society as public servants, and will not withhold from them the pensions they themselves contributed to.
Consider: some retirees receive less than 500 pesos a month. How does one pay for water, power, and food, daily? Our response: With the New Year comes our resolution that all old-age and disability pensioners will receive no less than five thousand pesos monthly. We are heartened that we can meet their needs now, without jeopardizing their future benefits.
The face of government has truly changed. Our compensation levels are at par with the private sector’s at the entry level. But as you rise through the ranks, private-sector pay overtakes the government.
We will close that gap in time; for now, we have good news for government employees: Performance-Based Incentives. In the past, even poorly performing agencies would not have any employees with ratings lower than “very satisfactory.” To maintain smooth interpersonal relations, supervisors would have a hard time giving appropriate ratings. Exceptional employees are not recognized: their excellence is de-incentivized, and receive the same rewards as laziness and indolence.
Here is one of our steps to respond to this. Starting this year, we will implement a system in which bonuses are based on their agency’s abilities to meet their annual targets. Employees now hold the keys to their own advancement. Incentives may reach up to 35,000 pesos, depending on how well you do your jobs. This is in addition to your across-the-board Christmas bonus.
We are doing this not only to boost morale and to show due appreciation of our public servants. This is, above all, for the Filipino people, who expect sincere and efficient service—who expect that they will continue to be the sole Bosses of our workers in government.
There have always been people who have questioned our guiding principle, “If there is no corruption, there is no poverty.” They ask if good governance can put food on the table. Quite simply: Yes.
Think about it: Doing business in the Philippines was once considered too risky—the rules were too opaque and they were constantly changing. A person shaking your hand one day may pick your pocket the next.
Now, with a level playing field, and clear and consistent rules, confidence in our economy is growing. Investments are pouring in, jobs are being created, and a virtuous cycle has begun—where empowered consumers buy more products, and businesses hire more people so they can expand to keep up with the growing demand.
Prudent spending has allowed us to plug the leaks in the system, and improved tax collection has increased revenues. Every peso collected is properly spent on roads, on vaccines, on classrooms and chairs—spent on our future.
We have fixed the system by which we build roads, bridges, and buildings—they now go where they are truly needed. Our roads are properly paved; products, services, and people reach their destination quickly and with greater ease.
Because of good governance in agriculture, food production has increased, prices don’t fluctuate, wages are stable, and our economy is stronger.
It is true: A resilient and dynamic economy resting on the foundations of good governance is the best defense against global uncertainty. We have been dismantling the obstacles to progress for two years, and now, our success can only be limited by how hard we are willing to work for it.
We achieved all these things even as countries around the world were surmounting their own challenges.
We exist in this world with others. And so it is only appropriate that even as we attend to our own problems, we remain vigilant about some events that affect us.
The situation in Bajo de Masinloc has been the source of much discussion. Chinese fishermen entered out territory. Our patrol boats intercepted some of their ships, which contain endangered species. As your leader, it is my duty to uphold the laws of our country. And as I did, tension ensued: on one hand, the Chinese had their Nine-Dash Line Theory laying claim to almost the entire West Philippine Sea; on the other, there was the United Nations Convention on the Laws of the Sea, which recognized the rights of many countries, including that of China itself.
We demonstrated utmost forbearance in dealing with this issue. As a sign of our goodwill, we replaced our navy cutter with a civilian boat as soon as we could. We chose not to respond to their media’s harangues. I do not think it excessive to ask that our rights be respected, just as we respect their rights as a fellow nation in a world we need to share.
There are those who say that we should let Bajo de Masinloc go; we should avoid the trouble. But if someone entered your yard and told you he owned it, would you agree? Would it be right to give away that which is rightfully ours?
And so I ask for solidarity from our people regarding this issue. Let us speak with one voice. Help me relay to the other side the logic of our stand.
This is not a simple situation, and there can be no simple solutions. Rest assured: we are consulting experts, every leader of our nation, our allies—even those on the other side—to find a resolution that is acceptable to all.
With every step on the straight and righteous path, we plant the seeds of change. But there are still some who are commited to uprooting our work. Even as I speak, there are those who have gathered in a room, whispering to each other, dissecting each word I utter, looking for any pretext to attack me with tomorrow. These are also the ones who say, “Let go of the past. Unite. Forgive and forget so we can move forward as a people.”
I find this unacceptable. Shall we simply forgive and forget the ten years that were taken from us? Do we simply forgive and forget the farmers who piled up massive debts because of a government that insisted on importing rice, while we could have reinvested in them and their farmlands instead? Shall we forgive and forget the family of the police officer who died while trying to defend himself against guns with nothing but a nightstick?
Shall we forgive and forget the orphans of the 57 victims of the massacre in Maguindanao? Will their loved ones be brought back to life by forgiving and forgetting? Do we forgive and forget everything that was ever done to us, to sink us into a rotten state? Do we forgive and forget to return to the former status quo? My response: Forgiveness is possible; forgetting is not. If offenders go unpunished, society’s future suffering is guaranteed.
True unity and reconciliation can only emanate from genuine justice. Justice is the plunder case leveled against our former president; justice that she receives her day in court and can defend herself against the accusations leveled against her. Justice is what we witnessed on the 29th of May. On that day, we proved that justice can prevail, even when confronted with an opponent in a position of power. On that day, a woman named Delsa Flores, in Panabo, Davao del Norte, said “It is actually possible: a single law governing both a simple court reporter like me, and the Chief Justice.” It is possible for the scales to be set right, and for even the rich and powerful to be held accountable.
This is why, to the next Chief Justice, much will be demanded of you by our people. We have proven the impossible possible; now, our task is reform towards true justice that continues even after our administration. There are still many flaws in the system, and repairing these will not be easy. I am aware of the weight of your mandate. But this is what our people tasked us to do; this is the duty we have sworn to do; and this what we must do.
Our objectives are simple: If you are innocent, you will appear in court with confidence, because you will be found not guilty. But if you are guilty, you will be made to pay for your sins, no matter who you are.
I would also like to thank Ombudsman Conchita Carpio-Morales, for accepting the challenges that came with the position. She could have turned down the responsibility, citing her retirement and volunteering others for the job—but her desire to serve the nation won out. This generosity was met with a grenade in her home. Ma’am, more challenges will come; in time, perhaps, they’ll give you the same monikers they’ve given me—a greedy capitalist who is also a communist headed towards dictatorship because of the reforms we have been working so hard to achieve.
I thank you for your work, and I thank you for being an instrument of true justice—especially at the height of the impeachment trial. I thank, too, the two institutions that form our Congress—the Senate and the House of Representatives—which were weighed and measured by the Filipino people, and were not found wanting.
To everyone that ensured that our justice system worked well: You weathered many challenges and criticism, and even misgivings; couple that with the anxiety over possible failure, of having to face the ire of those you went up against, after a mission lost. But you did not falter. The Filipino people were relying on you, and you proved that their faith was rightly placed. You did not fail the nation; you further brightened our futures.
Let me remind you that our fight does not end with the ousting of one corrupt official, with the suspension of an anomalous contract, or the systemic overhauling of a government office. I call upon Congress to pass our amendments to the Anti-Money Laundering Act, that we may strengthen our measures to hold the corrupt accountable.
Every town that has and will be lighted; the highways, bridges, airports, trains, and ports we have built; fair contracts; the peace in our cities and our rural areas; every classroom, desk, and book assigned to a child; every Filipino granted a future—all of these, we have achieved in just two years. We have advanced an agenda of reform in these last two years, a marked contrast to our suffering in the decade that came before.
If we share the same ideals and work for the same goals, then we are bound by a shared agenda. But if you are against us, it only follows that you are against what we are doing. Whoever stands against the agenda for genuine change—can the people really count them as being on their side?
Elections are fast approaching. You, our Bosses, will be our compass. I ask you, “Boss, what direction will we take? Do we continue treading the straight and righteous path, or do we double-back—towards the crooked road that leads to a dead end?”
I remember well those early days when we first started working. I was keenly aware of the heavy burdens we would face. And I was among those who wondered: Is it possible to fix a system this broken?
This is what I have learned in the 25 months I have served as your president: nothing is impossible. Nothing is impossible because if the Filipino people see that they are the only Bosses of their government, they will carry you, they will guide you, they themselves will lead you towards meaningful change. It isn’t impossible for the Philippines to become the first country in Southeast Asia to provide free vaccines for the rotavirus. It isn’t impossible for the Philippines to stand strong and say, “The Philippines is for Filipinos—and we are ready to defend it.” It is not impossible for the Filipino who for so long had kept his head bowed upon meeting a foreigner—it is not impossible for the Filipino, today, to stand with his head held high and bask in the admiration of the world. In these times—is it not great to be a Filipino?
Last year, I asked the Filipino people: Thank those who have done their share in bringing about positive change in society. The obstacles we encountered were no laughing matter, and I believe it is only right that we thank those who shouldered the burdens with us, in righting the wrongs brought about by bad governance.
To all the members of my Cabinet: my sincerest thanks. The Filipino people are lucky that there are those of you ready to sacrifice your private and much quieter lives in order to serve the public, even if you know that you will receive smaller salaries, dangers, and constant criticism in return.
And I hope that they will not mind if I take this opportunity to thank them today: to Father Catalino Arevalo and Sister Agnes Guillen, who have nurtured and allowed my spiritual life to flourish, especially in times of greatest difficulty: my deepest gratitude.
This is my third SONA; only three remain. We are entering the midpoint of our administration. Last year, I challenged you to fully turn your back on the culture of negativism; to take every chance to uplift your fellow Filipinos.
From what we are experiencing today, it is clear: you succeeded. You are the wellspring of change. You said: it is possible.
I stand before you today as the face of a government that knows you as its Boss and draws its strength from you. I am only here to narrate the changes that you yourselves have made possible.
This is why, to all the nurses, midwives, or doctors who chose to serve in the barrios; to each new graduate who has chosen to work for the government; to each Filipino athlete who proudly carries the flag in any corner of the globe, to each government official who renders true and honest service: You made this change possible.
So whenever I come face to face with a mother who tells me, “Thank you, my child has been vaccinated,” I respond: You made this happen.
Whenever I come face to face with a child who tells me, “Thank you for the paper, for the pencils, for the chance to study,” I respond: You made this happen.
Whenever I come face to face with an OFW who tells me, “Thank you, because I can once again dream of growing old in the Philippines,” I respond: You made this happen.
Whenever I come face to face with a Filipino who says, “Thank you, I thought that we would never have electricity in our sitio. I never imagined living to see the light,” I respond: You made this happen.
Whenever I come face to face with any farmer, teacher, pilot, engineer, driver, call center agent, or any normal Filipino; to every Juan and Juana dela Cruz who says, ”Thank you for this change,” I respond: You made this happen.
I repeat: what was once impossible is now possible. I stand before you today and tell you: this is not my SONA. You made this happen. This is the SONA of the Filipino nation.
Thank you.
i love pnoy's sona .. gagawa ako ng editoryal tungkol dito
ReplyDeletei love pnoy's sona .. gagawa ako ng editoryal tungkol dito
ReplyDeleteang haba lang huh -.-
ReplyDeletebest luck Mr. President:)
ReplyDeleteKahapon july 23, 2012 naganap na ang pinakaaabangang ng mga tao ang pagsasalita at pangangako ng ating pangulo sa taong bayan para sa kanyang mga plano at mga adhikain para sa pagpapaunlad pa ng ating bansa. Ika nga ng ibang mga kritiko at mga ilang kasamahan niya sa senado ang nangyaring SONA kahapon ay "PNoy's 2012 SONA best so far". Base naman sa laman ng kanyang talumpati masasabi nating may malaking pagbabago na ang naganap sa ating lipunan ang ilan nga l;ng ay umaalma dahil daw hindi naman nararamdaman ang pagbabago. maganda ang ginawa niyang pagkukumpara sa mga nagawa niya ngayon at sa nagawa ng nakaraang pamumuno at dahil dito nakita natin ang malaking pag-angat ng ating bansang Pilipinas sa pangkahalatan. Sa mga pinangako naman niyang mga imprastaktura na kanyang ipapatayo sana naman po ay may makita tayong nakatayo hindi puro plano. Malaman ang linalaman ng SONA talagang makikita dito ang totoong nangyayari sa ating bansa noong nkaraang administrasyon at ang nagaganap sa kasalukuyang pamumuno. Sabi nga nila mataas daw ang pangarap ng pangulo sa kanyang SONA, kaya masasabing magiging challenging to para sa kanya dahil pag walang nagawa sa lahat ng kanyang mga pinangako sa ating bansa malamang bilyong-bilyong bibig ang magrereklamo sa kanya. Wala naman imposible talaga kung maraming pera ang ating bansa, maipapatuyo lahat ng airport na nakasaad sa SONA, maiaayos lahat ng mga sirang istablisimento, mapapautang natin ang ibang bansa at higit sa lahat pabibigyan natin ng dagdag na budget ang EDUKASYON sa ating bansa lahat ng mga mga yan magagawa kung ang kaban ng bayan ay nagagamit sa tamang paraan. Very well said. Isang bagong pag-asa ang naipinta sa mukha ng lahat ng pilipinong nakinig sa SONa ng ating pangulo pero sana hindi lang ito maging salita lamang sana maging GAWA din naman, hindi lamang ng ating pangulo kundi tayong lahat na PILIPINO . Magtulungan tayo para sa pagbabago wag lng puro komento ng negatibo.Salamat po. :)
ReplyDeleteISANG NAPAKAGANDANG MENSAHE PARA SA TAONG BAYAN AT BUONG SAMBAYANAN NA IPAMAHAGI ANG ILAN SA MGA NAGAWANG KABUTIHAN NG ATING MAHAL NA PANGULO. ISA LAMANG ITONG SENYALES O PATUNAY NA ANG ATING BANSANG PILIPINAS AY MAY PAGBABAGONG NAGANAP. SALUDO KAMI SA IYONG NAPAKAGANDANG NAGAWA PANGULONG PNOY. DAHIL SA MALAWAK MONG KAISIPAN, NAGING MAKABULUHAN ANG LAHAT NG BAGAY NA DATI AY PARANG WALA LANG. I SALUTE YOU SO MUCH FOR THAT VERY INSPIRING AND REMAKABLE SONA FOR THIS YEAR 2012. HOPING THAT ALL OF THESE WILL MAKE IT HAPPEN. GAYA NG IYONG SINABI, ANG IMPOSIBLENG BAGAY AY MAAARI NA ITONG POSIBLE. WE ARE HOPING FOR THAT PNOY. GOD BLESS YOU ALWAYS AND ALWAYS KEEP HUMBLE.
ReplyDeletenice!! masasabi ko lang
ReplyDeletedo the best we believe in you
Hulyo 23, 2012 sa ganap na 4:00 ng Hapon, lahat ng mamamayang Pilipino ay inabangan, nakilahok, nag sabi ng kanilang konklusyon. Kahit ang mga kabataan ay nakilahok, nakialam at nag pahayag ng kanilang saloobin. Para sa akin ay dapat hindi na ninya inungkat ang nakaraang administrasyon, oo ang bawat nakaraan ay isang mahalaga para sa kinabukasan peo sa panahon na kinakailangan na ng mga tao ang "report" ng Pangulo patungkol sa kanyang mga nagawa.
ReplyDeleteMasasabi ko na lanhat ng nasabi ng Pangulo ay totoo pero ito'y hindi ko naramdaman. Bilang isang mamamayang Pilipino may "SAY" ako sa bawat plataporma na isinasambit ninya. Pero masasabi ko sa SONA ay maganda at wala ako masasabi mali maliban sa usapin ng RHBill o Reproductive Health Bill. Ang reporma na ito ay sa kongreso ay iba sa pananaw ng simbahan at karamihan ng mga tao ay nag palakpakan at bilang isang Kristyano na tutlo sa hangarin na ito ay hindi ako natuwa. Hindi ako natutuwa dahil ipinasok niya pa ito kaysa sa ibang problemang kinakaharap ng ating bansa. Marami siyang nasabi na magaganda at sana lahat ng sinabi ninya ay magawa at mapaunlad sa dadating na panahon.
Ang mga bagay na nakakaunlad sa Pilipinas ay ang pinakamahalagang usapin na dapat isinasaalang alang ng pangulo. Mas binigyan ng prioridad ng Presidente ang mga mahihirap sa bansa maganda ito dahil sila ang mga mamamayan na hindi nabibigyan ng pansin sa lipunan. Tama lang na may lugar sila sa bansa natin at sila ang makalasap ng tamang respeto sa ating bansa.
Wala na ako ibang masabi na mali maliban sa usaping pang RHBill na malaki ang epekto sa akin bilang kristyano. Ito lang po ang masasabi ko mali sa nasabi niya at wala na iba. Maraming salamat po
Reaction Paper about this translate in pilipino please.
ReplyDeletethank you for those response in this message..
please email in my yahoo account : velasquez_gilderick@yahoo.com.ph
Thank you again..
Ang SONA ni Presidente Aquino na naganap kahapon ay hindi ko inaasahan na ganun kapositibo sa pagunlad ng ating bansa sapagkat ang aking inaasahan lamang ay ang pagbabatikos niya sa dating adminitrasyon pero narinig pa rin natin ng kaunti iyon. Ang masasabi ko lang sa SONA ng ating presidente ay naging daan ito sa pagkakaroon ng pag-asa ng mga Pilipino na kayang umunlad ng ating bansa at umalis sa tayo sa kahirapan. Ngunit sa mga hindi pabor sa pangulo ay sinasabi na hindi naman nararamdaman ang pag-unlad ng ating bansa sapagkat marami pa rin Pilipino ang nalulugmok sa kahirapan at napakataas pa rin ng bilihin. Gayunpaman dapat pa rin natin tulungan at suportahan ang ating presidente para makamit natin ang kanyang magagandang balak para sa pag-unlad ng ating bansa. Bilang isang Pilipino nararapat na sa atin magsimula ang ninanais natin pagbabago sa ating bansa sa pamamagitan na pagiging disiplinado at pagtutulungan sa isa't isa. Ang aking hiling lamang ay magkaisa ang mga Pilipino sa pag-unlad at paglago ng ating bansa para sa ating magandang kinabukasan :)
ReplyDeleteQuestion lang, how many claps did Pres. NoyNoy received?
ReplyDeleteThe 3rd State of the Nation Address of President Noynoy Aquino III I think was far better than his previous speeches because he was able to point the issues that ordinary Filipinos are facing today. I can say that it is good that we have a president who is listening to the problems of his people. I also compliment with what the president has just outline or pointed to the Filipinos that almost encompassed the different aspects of our society from the political, economic, health and education system.
ReplyDeleteEducation System. For me, this sector of the government has improved well because of their quick action to the backlogs in the classroom facilities which have been a problem for decades. Under Bro. Armin Luistro I can say that he was able to face and target the needs of the students in the basic public education. What we should focus on are the basic before we go to the complex ones.
Economic Status. With the 6.4% GDP of our country in the first quarter of this year, I think this is a sign of the improvement in our economy. I hope that this would continue throughout the year because I think with the start this would have a domino effect wherein this would generate jobs to Filipinos and decrease the poverty rates. This would be a brighter sign for our country.
Panatag Shoal Issue. Although it is a sensitive national issue the president was able to confront it and defend his stand for it. But I hope that our government would follow the legal process to avoid future conflicts with other nation. We should defend for our right in this dispute but at the same time taking diplomatic actions as well.
SONA is just a tradition for the presidents and for the masses but it is up to us if we would contribute to the changes and improvements in our society. It is our time to move forward, our government are setting the stepping stone for us and it is our responsibility to do our jobs as Filipinos. We should not always rely on what our government can do and offer to us but remember that what we do whether how small it may be affect the whole system. It is now the time to move forward and start the change within ourselves. :)
108 daw, Anonymous. :D
ReplyDeleteprint mo to :))
ReplyDeleteWhat I can say about Pnoy's SONA this year is that it is much better than his last two SONA's. Although i am not pro Pnoy i still praise him for the works that he has done for our country. I qoute what he has said "The situation in Bajo de Masinloc has been the source of much discussion. Chinese fishermen entered out territory. Our patrol boats intercepted some of their ships, which contain endangered species. As your leader, it is my duty to uphold the laws of our country. And as I did, tension ensued: on one hand, the Chinese had their Nine-Dash Line Theory laying claim to almost the entire West Philippine Sea; on the other, there was the United Nations Convention on the Laws of the Sea, which recognized the rights of many countries, including that of China itself." this is What i liked the best about his speech is that he faced the China issue head on. It is nice to know that our president will not be overpowered just by anybody. I still look forward for the next year's of his term. His SONA is full of promise and hope, i hope we can achieve all this.
ReplyDeletePACHECO, JEL EVON- SCL (3E3/3SSM)
ReplyDeleteThe President delivered his speech well. He showed the good points of his administration for these past 3 years. Different issues were tackled, some in a punch line form and some with a dangling thought. I can purely say that his words justifies the means that his governance is good enough and he served the people without hiding any under the table transactions in the public. Perhaps not telling the negative side of his leadership and continual comparison with his predecessor are two main disadvantages of his speech but in totality, with the proof of his promises being kept, the SONA of PNoy, in general, is satisfactory and the best among his speeches in his entire reign in the executive branch of the Philippine Governement.
ReplyDeleteThe President delivered his speech well. He showed the good points of his administration for these past 3 years. Different issues were tackled, some in a punch line form and some with a dangling thought. I can purely say that his words justifies the means that his governance is good enough and he served the people without hiding any under the table transactions in the public. Perhaps not telling the negative side of his leadership and continual comparison with his predecessor are two main disadvantages of his speech but in totality, with the proof of his promises being kept, the SONA of PNoy, in general, is satisfactory and the best among his speeches in his entire reign in the executive branch of the Philippine Governement.
ReplyDeleteKahapon ay nag-ulat sa ikatlong SONA ang ating Pangulo na si Benigno “Noynoy” Aquino Jr. Tungkol sa pag-unlad ng ekonomiya ng bansa. Sa una ay aakalaing pangbabatikos sa mga nakaraang administrasyon ang nilalaman ng kanyang SONA subalit ng lumaon ay ipinahayag na nito ang mga nagging solusyon sa mga problema ng ating bansa. Inisa-isa ng Pangulo ang problema at ang mga nagging solusyong nito. Ipinahayag rin ng pangulo ang matagal na hinaing tungkol sa Edukasyon, Pagkakaroon ng mas maraming tulong sa gobyerno at ang usapin tungkol sa Panatag Shoal. Kahit papaanu ay naging positibo ang mga pahayag ng Pangulo sa kanyang SONA. Dagdag pa dito ang mga proyekto na gagawin ng admistrasyon sa mga susunod na taon. Sana nga ay magpatuloy ang pag-unlad na nararanas at nagagawa ng mga opisyal ng ating bansa. Dahil ito ay magiging daan sa pagbabago.
ReplyDeleteBilang Pilipino hindi dapat tayo dumagdag sa mga problema, tayo dapat bilang Pilipino ay may gawin upang mapaunlad ang ating sarili at ang ating bansa.
Kahapon ay nag-ulat sa ikatlong SONA ang ating Pangulo na si Benigno “Noynoy” Aquino Jr. Tungkol sa pag-unlad ng ekonomiya ng bansa. Sa una ay aakalaing pangbabatikos sa mga nakaraang administrasyon ang nilalaman ng kanyang SONA subalit ng lumaon ay ipinahayag na nito ang mga nagging solusyon sa mga problema ng ating bansa. Inisa-isa ng Pangulo ang problema at ang mga nagging solusyong nito. Ipinahayag rin ng pangulo ang matagal na hinaing tungkol sa Edukasyon, Pagkakaroon ng mas maraming tulong sa gobyerno at ang usapin tungkol sa Panatag Shoal. Kahit papaanu ay naging positibo ang mga pahayag ng Pangulo sa kanyang SONA. Dagdag pa dito ang mga proyekto na gagawin ng admistrasyon sa mga susunod na taon. Sana nga ay magpatuloy ang pag-unlad na nararanas at nagagawa ng mga opisyal ng ating bansa. Dahil ito ay magiging daan sa pagbabago.
ReplyDeleteBilang Pilipino hindi dapat tayo dumagdag sa mga problema, tayo dapat bilang Pilipino ay may gawin upang mapaunlad ang ating sarili at ang ating bansa.
Ang masasabi ko sa ginawang State of the Nation Address ni Pangulong Aquino masasabi kong mas naging maganda at positibo ang mga reaksyon ng sambayanan dahil sa narinig nila ang kanilang nais marinig patungkol sa edukasyon. Naitalakay ng mahusay ng Pangulo ang mga dapat italakay sa edukasyon, nabigyan din ng mga solusyon ang ilang mga problema ng edukasyon noong mga nakaraang taon. Marami akong naririnig na mga kumento ukol sa mga pasaring ng Pangulo tungkol sa mga nakaraang administrasyon para sa aking opinyon hindi naman natin maiiwasan ang ikumpara ang nagawa ng mga nakaraang administrasyon sa mga nagawa ngayon ng Pangulo. Madami ang hindi nasisiyahan sa mga nagawa ng Pangulo ngunit sa kabilang dako marapat siguro na tingnan at pahalagahan ang mga nagawang mabubuti ng Pangulo upang kahit papaano ay napaunlad niya ang ekonomiya at nasolusyunan ang ilang problema ng Pilipinas. At para naman sa mga taong patuloy pa din ng pagpoprotesta wala silang mararating sa kanilang pagrarally sapagkat hindi sila nakakatulog sa kanilang ginagawa. SIla pa ang nagsisimula ng gulo, nagkakalat sa kalsada, ang iba hindi nila alam kung bakit sila kasama sa rally na iyon. At sana pagkatapos ng SONA ng Pangulo ay hindi mapako ang kanyang mga naipangako at wag niyang sisirain ang tiwala sa kanya ng samabayanang Pilipino.
ReplyDeleteMaraming nagsasabi na hindi nila nakikita yung mga pagbabago (actually isa na ako doon...NOON). Paano nga naman hindi ko maramdaman eh hindi bukas ang mga mata ko sa mga ginagawa ng gobyerno at puro negatives ang naiisip ko, siguro dahil sa negative past experience sa ibang naunang namuno. Actually nakakatuwa dahil mdming ginagawang bagong building so it means mrming bagong trabahong naghihintay ang kailangan lang ay skills ng mga pilipino to get hired. So nasa sa atin pa rin talaga ang pagbabago. Overwhelming yung SONA. MAgtuluy tuloy sana ang pagunlad ng Pilipinas para wala ng umalis sa bansa at gumawa ng pagbabago sa bagong kikilalaning bansa. Tumaas lang din sana ang kalidad ng edukasyon para excellent ang balik sa kapwa nating Pilipino.
ReplyDeleteMatapos ang SONA ni pangulong Aquino masasabi ko na masyadong minimal lamang ang mga pagbabago na nagawa ng ating pamahalaan sa loob ng tatlong taon. Ngunit masasabi ko rin na naging isang malaki na ang mga pagbabago mula ng siya ay naupo. Minimal man ang mga ito mas mabuti ng may nag-bago na sa ating banya lalo na sa ekonomiya. Sinabi niya na kung dati ang Pilipinas ang nangungutang ngayon tayo na ang nagpapa-utang. Bilang isang mag-aaral na nag-papadalubhasa sa kasaysayan, madame ng nangyari sa ating bansa sa paglipas ng taon. May pagtaas at pagbaba na kung saan nasusubok ang kagalingan ng bawat lideratong umuupo sa ating bansa. Nadidismaya lamang ako sa mga mamamayang walang ginawa kundi mag-reklamo at mag-rally upang maipahayag ang kanilang dinaranas na kahirapan. Natanong ba nila ang kanilang mga sarili kung ano na ang kanilang mga nagawa para sa kanilang sarili at para sa Pilipinas upang ito ay umunlad? Hindi ito ang bayang gusto kong matagpuan ng aking anak. Eh ikaw ano ba ang bagong PILIPINAS?
ReplyDeleteTila maraming Pinoy ang natuwa sa pakikinig ng SONA ni Pangulong Aquino. Kumpara sa kanyang dalawang nung mga nakalipas na panahon, ang naging SONA niya ngayon ay taon ay naging makatao. Bagama't nung una naging paikot-ikot ito, hindi payak, at maraming daing at patama sa nakalipas na mga administrasyon. Naging madetalye naman siya sa gitna ng kanyang talumapti hanggang sa huli nito. Hinimay-himay niya ang bawat sektor na napapasakop sa ating bansa. Ang eduksyon, ekonomiya, kalusugan, pangkaligtasan, ang magandang pang-akit ng bansa o turismo, at maraming pang-iba. Noon, isa ako sa mga taong hindi naniniwala sa kanya. Ngunit matapos ang kanyang ginawang talumpati ay unti-unti ko siyang nakilala at naunawaan. Samantala, hindi ko parin inaasa lang sa kanya ang responsibilidan ng ating bansa. Bagkus, gagawin kong kasangkapan at instrumento ang aking sarili sa magandang pagbabago ng bansa. Gayundin ang pakikiisa ko sa pambansang kapayapaan. :)
ReplyDeletethe best k mr.President^^.
ReplyDeleteLunes ika-23 ng Hulyo taong 2012 ay nag bigay ng taunang "SONA" (State of the Nation Address) ang ating Pangulong BENIGNO S. AQUINO III.
ReplyDeleteDito ay kanyang isinalayasay o ibinida ang mga nagawa ng kanyang administrasyon sa nakalipas na taon. Ilan dito ay ang pag-salaysay niya ng pag-baba ng bilang ng krimen sa nakalipas na 12 buwan.
Ikinumpara din niya ang walang pakundangang pag-bibigay ng mga cash advance noong nakaraang administrayon sa mga empleyado ng gobyerno na sa ngayon ay ipinag babawal na.
Dagdag pa niya ang pag dami na ng bilang ng ating mga helicopter at mga armas pang depenseng ating bansa. Nagbigay din siya ng mga pag-papatunay sa mga nagawa ng kanyang administrasyon. Nariyan ang pag dagdag ng bilang ng mga nabigyan na ng Housing Project ng AFP para sa mga sundalong Pinoy na patuloy na nag-aalay ng kanilang buhay para sa tanggulang pambansa. Iilan lamang yan sa mga nagawa ng Administrasyong PNoy sa nakalipas ng mga buwan.
Marahil madami na nga siyang nagawang maganda sa ating bayan. Ngunit hindi ito ramdam ng mga pangkaraniwang tao sa ating lipunan. Lalo pa iyon mga kababayan nating sadlak sa kahirapan.
Siguro ay mas ikatutuwa ng ating mga kababayan kung mas papa-igtingin pa niya ang mga programa laban sa mga corrupt ng mga opisyal.
Nag-sisimula pa lamang ang pag-babago sa ating bansa. At kung ito ay patuloy na po-progreso ay mas higit a tayong aasenso. Kung magtutulungan lamang tayo malayo ang ating mararating.
kagaya nga ng kanyang huling salaysay sa kanyang SONA "Inuulit ko: posible na ang dating imposible. Humaharap po ako sa inyo ngayon, at sinasabing: hindi ko SONA ito. Kayo ang gumawa nito. SONA ito ng sambayanang Pilipino. Maraming, maraming salamat po."
May Summary po ba ? at Reaction ? keLangan ko po kse ii.
ReplyDeletewala na ba talagang ihhaba to
ReplyDeleteany comments about this....
ReplyDeletewala na ba talagang ihhaba to
ReplyDeleteThe third SONA of our President Noynoy Aquino III, I saw the effectiveness of his administration than in the past years. I think, he did well and has done all of his promises in the country. He made a lot of changes for the country that brought people to a new hope, aiming one goal.
ReplyDeleteHe mentioned the development of the economy during his terminology and I could say that it is well done. He proved that “It’s more fun in the Philippines” due to the tourists come to our country every year.
On his past terminology, he said that, it lessens the corruption rate of the country as well as the crimes, number of affected people from various diseases. But, I don’t think crime rates have already decreased because for me it is getting worse. I heard much news about carnappping, hold-ups, etc. that frightens people like me. I still don’t feel enough security in our country especially killings and murders occur every now and then everywhere. But I know he couldn’t solve all the issues and concerns of people in just a snap. It takes time and I am looking forward for it.
However, I am not losing hope but looking forward for new positive outcomes of PNoy’s administration. I believe that he could make ways for the better Philippines.
wala na halos pake ang mga pinoy jan.lagi naman kc kameng nganga.sana matupad na mga pangako nila....
ReplyDeletepakibaba nam,an ng presyo ng alak at yosi. panu na kami./mahirap dn kc walang mapaglibangan...ageeee/?///?/
ReplyDeletepakibaba nam,an ng presyo ng alak at yosi. panu na kami./mahirap dn kc walang mapaglibangan...ageeee/?///?/
ReplyDeletechanges please....
ReplyDeletechanges please....
ReplyDeleteNaniniwala ako na lahat ng tao ay may kanya kanyang saloobin ukol sa naganap na SONA. May ilan na natuwa at hindi natin maaalis na may mga bumatikos pa rin dito. Masasabi ko na isa ako sa kahit papaano ay natuwa sa SONA ngayong taon, pero may mga bagay na tila ba hindi natalakay dito. Kagaya na lamang ng sinasabing freedom of expression bill na isang kasangkapan upang maihayag ang tunay na "transparency" sa ating gobyerno. Hindi rin maalis sakin ang mangamba nung tila ba sumangayon ang ating pangulo sa reproductive health bill, tinawag nya itong responsible parenthood. Natatakot ako sa maaring maging bunga nito, baka kasi magresulta ito sa hindi pagkakaunawaan ng gobyerno at ng simbahan. Sa kabila nito ay napansin ko na binigyang halaga ng pangulo ang paglaban sa katiwalian sa pamahalaan, sana pati sa mga barangay na syang pinakamaliit na parte ng gobyerno ay umabot ang layuning ito. Tunay naman na malaki ang pinagbago ng SONA ngayong taon kumpara sa 2 lumipas na taon. Sana lahat ng naipangako ay hindi mapako.
ReplyDeletepowerful
ReplyDeleteI BELIEVE THE OUR PRESIDENT CAN MAKE ALL OF HIS PROMISES WITH THE HELP OF US- HIS BOSS, THE PEOPLE LIVING IN THIS COUNTRY, WE, THE FILIPINOS. HELPING HANDS:]
ReplyDeleteFor A Pessimist, I'm Pretty Optimistic sabi nga sa isang kanta ng Paramore. So sino ang optimist at sino ang mga pessimist? Pessimist ba sila o nakaharap lamang sila sa katotohanan?
ReplyDeleteAko ay isang positibong tao. nakikita ko ang SONA ni PNoy bilang isang positibong hakbang upang masariwa ang nakaraan at kung ano pang makikita sa kinabukasan. Ang SONA ni PNoy na tumagal ng halos isa at kalahating oras ay nagbigay sa akin ng mga “checklist” sa mga dapat kong asahan sa mga susunod niya pang mga taon. Isa sa pumukaw ng aking atensyon ay yung benepisyo na matatanggap ng mga old-age and disability pensioners mula 500 ito ay di na ibaba ng 5.000. napakalaking pag asesnso kung maipapatupad to. Naipabatid niya rin ang mga “maka bagong” kagamitan para sa mga kasundaluhan at kapulisan. napakalaking pag asesnso kung maipapatupad to. Ilan lamang ito sa kanyang nabanggit sa kanyang SONA at muli napakalaking pag asesnso kung maipapatupad to.
Marami naman pong magagandang program ang ating ibang pangulo ngunit dahil sa pabago bago ng administrasyon, di naipapagpatuloy ang bawat magagandang programang ito. Sana kung di man matapos ng ating pangulo ang mga kanyang program asana maipagpatuloy ito ng susunod na administrasyon pero mas Masaya kung matapos niya ang lahat ng kanyang programa sa kanyang termino. Umaasa ako sa magandang kahihinatnan ng mga programa ni PNoy. Umaasa ako sa MAGANDANG PILIPINAS!
#ITSMOREFUNINTHEPHILIPPINES
GALING MAKAKA2LONG 2SA LAHAT
ReplyDeleteSana nga po totoo ang binangit sa sona ng ating presidente kasi marami prain ang mga pinoy na walang trabaho,tirahan,at makain sa pang araw-araw...Meron nabago pero marami parin ang mga bulok na sestima ang umiiral ngayon sa ating bansa.
ReplyDeleteyeah.. galing..
ReplyDeleteI didn't get a chance to watch President Noynoy's SONA last Monday but based on what I have read above, I'm not fully satisfied in his report. I'm not a pro-PNOY nor an anti-PNOY but I trust his promises that he will surely lift our economy's status. I'm contented on his other proclamations of good news but there are, as we say it in Filipino, "butas". The current administration is doing its best as it can but I can also say that the efforts it is giving are not enough. In example of this is the Philhealth beneficiaries, the Aquino Administration is boasting its increased number of its grantee but it is a common knowledge that the Philippines is over-populated. There are only few beneficiaries of this program compared to the number of people in our country. Is that really a good news? On my opinion, you should not brag the things that shouldn't be bragged. It's just embarassing to other countries. On the other hand, I believe that we, the Philippines, should be watch out by other countries because we are starting to get back on track. Having a new administration which is not corrupt and only has good intentions can bring back our old status/nickname in Asia, The Asia's Next Tiger.
ReplyDeleteWell, let's just believe in this current administration and cooperate to have the progressive country we've been dreaming of.
:)
"Action speaks louder than words"
ReplyDeleteOn July 23, 2012, at 4:04 pm, Pnoy delivered his SONA at the Batasang Pambansa. I was merely satisfied of the content and there are still issues that were not pointed out such as OFW's in warzones, rising crime rates, and a lot more. Some points in his speech are rather hard to believe at such as: 85% of Filipinos are Philhealth members. There is no specific number of how many Filipinos are Philhealth members. It is hard to trust percentages. And also, isn't it that there is a problem regarding Philhealth wherein they have billions of debt? I think the government should check what is "really" happening in our country before saying things that will only beautify the image today's administration. There are good projects that I think will help everyone such as: Export of rice products to other countries, LRT 1 Cavite extension, Electricity for 1,520 sitios, and a lot more.
Like what my title says, I think it would be better if Pnoy would just "move" rather than giving a long speech. It isn't the claps that counts. Some of the projects are feasible and realistic but needs a lot of resources. I'm not expecting that the projects would be finished a lot sooner. Some would take months or even years before we could feel its effect. I'll just wait for the future and expect that this will be a step for us to be a first world country.
First of all, I would like to say that P-Noy is a very good speaker. He delivered his Third SONA flawlessly. He deserved all the applause he received during his speech.
ReplyDeleteOverall, I would say that the president's speech says that we are experiencing progress. All is well, and that we are slowly catching up with the other countries that are advancing. We were once the country who borrows our funds from other countries. Now, we are the creditors. Now we can become one of the "tiger" economies. The SONA our president gave was all about the achievements the Philippines has experienced since his administration. I would say that all his reports, like the 43.61% increase in the budget of State Universities and Colleges in 2013, lessened rice import and greater rice export, 6.4% GDP Growth (2012), and others, are all the benefits that we have in our country.
But, to tell the truth, I don't really see all these achievements by the government, in the places I see, in the least. I still see crowded public schools, and families with no homes. I didn't say that what P-Noy reported to his "bosses" wasn't true, but what I'm trying to say is that not all Filipinos experience the progress that the president delivered in his SONA.
Maybe time holds the answer to our questions. Our current president still has 3 years to serve our country, and he promises us many projects before the end of his term. And we have yet to see if he fulfills his promises to the Philippines.
Let us just have faith in our president, and in the Lord.
Ilao, Resh E.
ReplyDeleteAng masasabi ko lang sa SONA ni President Benigno "Noynoy" S. Aquino III ay napakagaling (clap, clap,clap). Natupad lahat ng aking inaasahan na marinig sa SONA niya. Mula sa pang ekonomiya hanggang sa pang militar. Sa kanyang pamamalakad ng ating gobyerno tayo'y unti-unti na ring bumabangon sa pagkahimlay sa depression na iniwan ng nakaraang administrasyon. Mangiyak-ngiyak ako nung basahin ko yung parte na napapansin na tayo ng ibang bansa dahil sa estado ng ating ekonomiya, biruin mo un? Nakakapanghinayang nga lang kasi imbes na tayo dapat ang unang nakakapansin sa mga pag unlad ng ating bansa yung mga banyaga pa ang nagagalak sa ating pag unsad sa pag unlad. Marahil sa mga negatibong pag babalita nga lang siguro nadadala ang aking persepsyon tunkol sa pamamalakad ng ating gobyerno, ngunit ang SONA ni Pangulong Aquino ang nag sisilibing ebidensya kung gaano kabilis humihilom ang mga sugat na nagawa ng nakaraang administrasyon.
Binigyang diin din ng ating pangulo ang mga pag unlad ng mga departamento ng gobyerno mag mula sa pang edukasyon at pang kalusugan hanggang sa pang konstruksyon. Kaya naman kaabang abang nga naman ang maramdaman ang mga pag unlad na ito sa ating pinaka mamahal na bansa. Totoo nga namang "It's more fun in the Philippines".
Mr. President !!
ReplyDeleteYOU`re the best !!! Keep it up. :)
After reading/listening to PNoy's SONA, somehow I am satisfied with what he has done. Maybe I was just ignoring the things that he has been doing. Or maybe it's because of all the negative news that has been spreading around that made me ignore his efforts to improve the Philippines.
ReplyDeleteStill, no one would deny that the effects of his works are not yet bearing fruits/not having any effects at all. I guess that even with good intentions, if the people around you only thinks about themselves and not others then it all of PNoy's hard work will be nothing. *POOF*
This may not be his best year, but hey, he still have 5 (or 4? 3? I really am bad with numbers...) more years in his term. Maybe, just maybe....he might change the Philippines' situation for the better.
Tunay nga na naging epektibo ang SONA ng pangulo noong lunes dahil sa naipahayag sa wikang naiintindihan ng lahat ang mga pahayag niya. Ngunit nananatiling palaisipan pa rin sa isang karaniwang mamamayan kung ano na ang susunod na mangyayari pagkatapos ng SONA?
ReplyDeleteNakakatuwang isipin na ang ating bansa ay may maayos na ekonomiya, at sa katotohanan ay hindi naman ito inako ng pangulo lamang. Ito'y tinatanaw niyang utang na loob sa mga taong nasa likod ng pag-unlad na ito. Ngunit isang malaking katanungan ay kung nasaan ang mga mahihirap na mamamayan sa kabila ng sinasabing "umaarangkadang" ekonomiya. Ano kaya ang mainam na solusyon na maaaring gawin ng pangulo para maibsan kahit papaano ang kahirapang ito? Hindi ito tahasang naipaliwanag noong nakaraang SONA.
Isang kabalintunaang maituturing ang sinasabing pagbaba ng bilang ng krimen sa bansa, habang sa araw araw na pagkikinig o panonood ng balita ay krimen na lamang ang nangyayari sa bawat sulok ng bansa. Hindi naman masama kung ilalabas ang katotohan upang magkaroon ng kaisipan ang bawat mamamayan na tumulong para maibsan ang mga krimen na tio, kaysa umaasa ang lahat na ligtas at walang krimen at ligtas ang ating pamayanan.
Ilan lamang ito sa mga paksa na nagkaroon ng kakulangan ng pagtalakay at hindi tahasang binigyan ng posibleng solusyon ng pangulo.
Sa kabila nito, naging mahusay ang SONA ng pangulo ng magtakda siya mismo ng mga hangganan upang matapos ang kanyang mga plano para sa ikabubuti ng bayan. Sana lamang ay magtatotoo ito, para mai-angat ang buhay ng bawat Pilipino at magkaroon ng kaayusan. Kung magiging tapat ang pangulo sa kanyang mga binitawang salita at magiging aktibong katulong niya tayo, magiging isang masaya at kaaya-ayang pamayanan ang bawat sulok ng Pilipinas, kung saan ang lahat ay may matiwasay na buhay at lahat ay may pakialam.
First of all, I think the President Pinoy is kinda good speaker. He pointed out well the problems in the philippines and proposed plans to develop country. As a foreigner, I can feel that he is trying to make country better than before since philippines has many ways to developed. One thing that i have doubt is for the crime point, even though he said that it is goona be better, I think that it is very hard to change. And honestly I think it is getting worse however, I believed that President Pinoy will change and the country will be more-developed.
ReplyDeleteAs a foreign student, I think the speech of President was great in terms of searching the weak points of Philippines. Since I am not familiar with its government, I can not judge whether it is the right way or not. But in my personal opinion is that although the president spoke his speech for the problem such as corruptions, it is hard to change into normal way. However, I somehow know that he will try his best onto it and philippine will be developed without only few problems unlike before and now.
ReplyDeleteBase sa aking napanood at napakinggan noong nakaraang lunes, masasabi kong maraming plano ang ating pangulo para sa ating bansa. Inihayag pa nya ang mga nagawa para sa ating bansa tulad ng pagbibigay trabaho para sa ating mamamayan at pag-eexport ng mga sariling produkto tulad ng "coconut". Sana'y mapansin ng mga mamamayan na mayroong pagbabago sa ating bansa hindi nga lamang ito masyadong ramdam o napapansin sa kadahilangang may ibang bagay tayong pinagtutuunan ng pansin. Nabanggit pa ng ating pangulo na tayo ay "Tiger Country" mula sa isang reporter at ang ating bansa ay nagpapautang na ng pera sa ibang bansa. Nawa'y sa susunod na taong panunungkulan ng ating pangulo ay magampanan niya ng matiwasay at matupad ang kanyang mga plano sa ating bansa upang maging mas maunlad at kaaya-aya.
ReplyDeletePagkatapos kong mabasa ang nilalaman ng mga sinabi ni President Noynoy Aquino, masabi ko na ang isang magaling na pag pagpatupad ng mga magandang plano sa ating bansa, kagaya lamang ng sambahayan na pinatupad niya para sa mahihirap.Ang pagtaas ng sahod, isa rin sa mga mabuting ipinatupad ni Pnoy dahil maraming mamayang pilipino ang naghihirap dahil samababang sahod na binibigay sa kanila.At nagbigay din siya ng mga libro sa mga public school. Tapos ang rate ng poverty ay bumaba,educational budget increase.Lahat ng ito'y isang batayan ng pagtaas ng economiya ng ating bansa.Sa dinamidaming mga pagplano na sinabi ni Pnoy ay inaasahan kong mangyari ito sa susunod na taon, para naman mabawasan yong mga naghihirap sa ating bansang malaya. Dahil sa mga maganda mong pagpaplano sa ating bansa, ito'y inaasahan kong mapatupad mo sa mga darating na araw.Hindi ko naman sinasabi na pro nonoy ako.At sana magkaisa ang bansang malaya para sa ikakaunlad ng ating bansa.
ReplyDeleteFirst and foremost, I commend pnoy sa pag sasalita ng tagalog sa sona nya, mas lalong na intindihan ng bwat filipino at detalyado. Base sa aking napanood at napakinggan sa SONA ng ating pangulo ay halos nabanggit naman ni Pnoy ang mga gusto kong marinig sa kanyang adress. Isa pang gusto ko sanang marinig ay patungkol sa pagbabayad ng BUWIS but No matter how small the reported achievements are, the important thing is we are moving forward. We all know it's a cliche but we cannot solve our problems overnight and it will prove more difficult to solve if people continue to act this way. Kailangang suportahan natin ang gobyerno sa mga programang kapaki-pakinabang...at kung sa tingin natin hindi tama ang isinusulong, then let our voices be heard in a peaceful and decent manner.
ReplyDeleteSome people think it is easy to become a president? Let us all be realistic about what is going on in the Philippines. The number one problem is "corruption", and the current Government swallowed a bolus of thorns and thistles from the previous administration. Rome was not built overnight and any sane argument will agree. Let us give our new leadership a chance, let us give our Country a new air to breathe, and new hope to cuddle. Least, if you are a Filipino, think of something good to contribute. If you are a foreigner, you are welcome with a big smile. We the Filipino people are proud to have a sincere President. PNoy, you have our support and allegiance. Sana dumating yong point in time, na tayo na namang mga Pinoy ang titingalain ng ibang bansa. Napakalaking populasyun ,pero kayang pakainin at buhayin ang lahat ng mga mamayan nito sa pamamagitan ng kinikita nito sa pangangalakal at turismo. At kung mayroon mang mga tinatagong mapagkukunan ng natural gas at enerhiya ang Pinas para magboast ang ekonomiya nito, sana magalugad na ito at madevelop ng sa ganoon mas makatulong pa ito sa ikauunlad ng bansa. Pag nagkataon, kukunti na lang na mga Pinoy na lalabas ng bansa para magtrabaho. Sana matulad tayo sa Japan na halos wala akong makitang OFW na Japanese. Kung mayroon man, pinadala sila ng bansa nila for business and advisory cause para sa isang project or business deals. Kaya kasing buhayin ng gobyerno ng Japan ang lahat ng mga mamamayan nito kaya hindi na nila kailangang mangibang bansa pa. Sana maging ganito din balang araw ang Pilipinas.
First of all, I really commend the president for delivering his speech using Tagalog for the better understanding of the Filipino people. While listening to his speech I can say that this one is better than the previous 2 before. As this one is more about the issues that Filipinos are facing nowadays. I can say that I agree on a lot of points on his speech as they justify how we are having a better government under him than those previous governments. I just wished that he didn’t over exaggerated on some points like the one about the crime rates declining, because clearly it is not. Also I hope that next time when he delivers his 4th SONA he will also include the negative points on his administration; just to be honest to the Filipino people and maybe it can help him in winning more hearts.
ReplyDeleteI have never had any expectations from President Noynoy Aquino since the day he was elected. But today, he has achieved a lot of goals and is continuing to attain what he has set for the betterment of the country. On the actual event of his third SONA, he showed confidence and somehow proud on delivering what he has accomplished on the collective years that have passed. I have high hopes that this will continue until we are no longer included in the third world country. I am looking forward to the unison of the Filipinos together with President Noynoy Aquino because he is trying his best to remedy the Philippines is experiencing at this very moment. I hope Filipinos will have their minds open about the fact that Philippines may be a small country compared to others but it has many huge impairments that has to be fixed one at a time. All in all, he did a very great job.
ReplyDeleteIt was really one of the best speech he had delivered especially using our own dialect which is "tagalog". He presented some datas and facts of some issues concerned along on his presidency. Well, we are all aware that he had started to fight against corruption. He had started to win back a good economy on the Philippines. Also. he was not been quiet with different cases which was all filed in the congress. He work with full effort to start what he had promise 3years ago. We cannot blame his party if he had not fulfill all those now, like we all know one step at a time. So far, the result was a much better and it uplift us being a true Filipino.
ReplyDeleteHence, the truthfulness of the SONA wasn't at its 100% accuracy. Statistics data were said the nice way. Like what Filipino's are really are. We tend to hide the negatives of what was under us to avoid criticism. And that had happened to the 3rd SONA. The hurtful truth was unpublished.
SCL3 BELLEZA, ANDRE JILLIAN (3e2)
ReplyDeleteSa umpisa, binanggit nang ating butihing pangulo ang kanyang mga nagawa para sa ating bansa. Oo, siguro nga siya ang dahilan nang pag ganda at pag angat nang ekonomiya nang ating bansa. Ngunit sana ay huwag niya pa ring kalimutan ang mga naging unang presidente bago sa kanya. Bakit? Dahil ang iba naman niyang proyekto ay naging proyekto rin nang mga nakaraang presidente. Ito ay mga “Long Term Projects” na sinulong nang ibang presidente at nagkataon lamang na sa panahon niya ito tuluyang nagawa. Sa mga tunay na pinaghirapan niyang gawin, nais ko siyang batiin at pasalamatan dahil kahit papa-ano ay nalalaman kong hindi niya pinababayaan ang aking bansa.
Nung tumagal ay binanggit na niya ang kanyang mga proyekto. Marami dito ay matatapos pa sa mga ilang taon. Ngunit madalas niyang sinasabi na marami sa kanyang proyekto ay matatapos hanggang sa kanyang termino. Sinabi niya rin ang presyo na kanyang inilaan para sa mga mahahalagang proyekto.
Nakakatuwa sapagkat hindi naman talaga ako mapulitikang tao. Wala akong alam sa mga nakaraan na naging SONA nang ating pangulo. Ngunit sa nabasa kong ito, nawa’y huwag lamang puro pangako o proyekto ang marinig ko. Sana ay matupad at gawin niya ang mga ito. Marahil ay hindi man sakto sa mga taon na kanyang pinangako, ngunit hinihinling ko pa rin na matupad dahil ito ay para sa ikabubuti ng karamihan.
Hindi ako maka-Pnoy. Hindi ako mahilig sa pulitika. Pero mahal ko ang bansa ko. Alam kong may dapat akong gawin at may mga obligasyon ako para sa bansa ko. Hindi lang dapat ako umasa sa mga namumuno, nararapat din na ako ay kumilos.
Normally, I am neutral when it comes to political views and opinions, but for once, I agree and support everything that Pnoy said on his SONA.
ReplyDeleteOthers would claim that his goals are too ambitious to begin with, but in my own perspective. I believe its normal for a patriotic president to dream such high goals. After all, his goals are good. And if everyone would cooperate, I think that his dreams and ideals for this country could be achieved even before his term ends.
Nevertheless, I still expect more changes to come from him. The current improvement of our economy and the overall status of our country is convincing enough that there is still hope for prosperity and welfare.
SCL3- Geronimo, John Kevin- 3E2
ReplyDeleteAyon sa kanyang isinalay niya sa SONA, napansin ko rin may pagpapasaring ang ating mr.President sa nakaraan na administrasyon.Para sa akin, hindi magandang pakinggan dahil wala naman itong koneksyon sa ikabubuti ng kanyang mga programang nais ilahad.
Kung ating pagkasusuriin ang kanyang salaysay, puro pagbabagong at magandang pamamalakad simula sa sistema ng eduksayon hanggang sa mga makabagong reporma ng pamahalaan.Iniulat niya ang kanyang datos sa ganitong aspeto pero hndi naman nakkita ng marami. Kumabaga, pasimula pa lang at wala pang nkakaramdam ng mga pagbabago simula ng umupo siya sa kanyang pweto.kung susuriin nating mabuti ang kanyang mga pahayag, mahihinuha natin na nais ng mga pagbabago,magangdang pamamalakad at pagpapahalaga ng ilang pagbabago lalo na sa sistema ng edukasyon sa atin.
Pero kung susuriin at itatalima sa ating mga isip...hanggang saan at kailan mararamdaman ang pagbabago bago pa ito makita ng mga mamamayan?? ito ay isa pa ring palaisipan para sa atin bilang mamamayan.
SCL3 SANTA-ANA, VILMA (3BLIS)
ReplyDeleteSa ikatlong (3rd) SONA po ni P-Noy na ating pangulo ay inilahad niya ang mga nagawa niya ukol sa ating ekonomiya na umuunlad. Isinasaad niya sa kanyang SONA gamit sa wikang "tagalog" natin na gusto niyang iangat sa kahirapan ang ating mga mamamayang Pilipino dahil sawa na ang mga ito sa korupsyon. Kaya dahil sa mga hinaing ay gumawa siya ng Batas na tinatawag na "Pantawid Pamilya" para mabawasan na ang mga pamilyang naghihirap, dito sa batas ay may proyekto na isasagawa tulad nalang ng pabahay, trabaho para sa mamamayang Pilipino (sa nurses at midwife)upang mabawasan ang unemployment natin sa ating bansa. Nagbibigay diin din si P-Noy sa mga kalusugan ng sambayanan, paaralan at edukasyon para sa mga estudyante at ganun din sa mga Unibersidad at Kolehiyo. I-uupgrade din niya ang mga airports at nakatuon din ang SONA niya sa agrikultura lalong lalo sa niyog na iniexport sa ibang bansa, sa mga tourist spots natin. sektor ng enerhiya, pag-aayos ng mga daan, tulungan ang lugar na naghihirap gaya ng Basilan at palalaksin din ang hukbong sandatahan.
Pero para po sa akin, halos lahat po ng kanyang proyekto ay katulad din sa mga nakaraang mga pangulo. Dahil nga sa panahon natin ngayon na kailangan nating iangat ang ating bansa upang ito'y umunlad at maiwasan ang mga kahirapan ng bawat pamilyang Pilipino na patuloy pa rin nangangarap na umangat sa buhay, sa mga taong rin na gustong magkarooon ng trabaho para sa kanilang pamilya naisip niya ang mga bagay na ito. Gaya nga ng sabi niya na "Walang Imposible", para makamtan ito ay kailangan din nating gawin ang tama at obligasyon. At sa pagkakaroon ng pinuno ng ating bansa, kailangan din nila ang kooperasyon natin ngunit piliin lamang natin na mabuti na maging pinuno para may mabuting idudulot sila sa ating bansa. Sana lang lahat ng kanyang isinasaad sa SONAng ito ay matupad lamang at maktulong ito sa pagunlad ng ating bansa.
I think it is the best among all of his SONAs for the past 3 years. Everything that he pointed out about his administration's programs on agriculture and anti-corruption are the ones which made the most impact on me. It would have been better if he had tackled on issues about wages and power because these are the two things that affect a modern Filipino's life. Power rates increase faster than worker's pay does. Nevertheless, it gave me hope and ignited my patriotism.
ReplyDeletetma na ang pangko gwin mo nlangg
ReplyDeletehindi aq nakapanuod ng sona ng ating pangulo , sa kumento ng iba sa tingin q naman ay maganda ang kanyang mga sinabi sa kanyang sona..
ReplyDeletealam niyo habang may nakikita kayong pag-unlad sa bansa ay unti-unti ring nauubos ang budget ng gobyerno hindi lang dahil sa mga proyekto kundi dahil na rin sa sariling interest. just so you know mas lumaki utang ng Pilipinas ngayon.
ReplyDeleteDoes it really necessary to state his life history?kung ano ba talaga ang mga napagdaanan niyang hirap. kasali ba yun sa SONA? Well, I guess it's not anymore needed, who cares about his history?, okay pa kung he state his life being the Philippine president.
ReplyDeletehuh..you actually believe on his statement, don't you?matatapos ang ibang proyekto pagkatapos ng kanyang termino?...haha...I find it funny...wag niyong puriin agad kasi di pa naman nagawa mas lalong lalaki ang ulo niya, it is not that I am really against to him, but sort of, I don't think he deserve to be our president.a shameful pres.
shio
aj khen gil. morena
ReplyDeleteiloveyouvirus
ReplyDeleteKung ako ang tatanungin, hindi ako hanga sa pamamalakad ni PNoy, dahil puro na lamang pasaring sa nakaraang administrasyon ang pinagtutuunan nya ng pansin. Halos lahat ng kanyang mga speech ay puro patama.
ReplyDelete